Zaterdag 28 november 2009
Mijl op Zeven – Griendtsveen
Om half zeven sta ik op en om tien voor acht gaan we op pad. Helaas, de route door de Groote Peel is – ook weer in verband met de vogeltrek – verboden, dus lopen we aan de westkant over de weg noordwaarts. Intussen komt de zon op. Ik ben door mijn water heen en vandaag zijn er onderweg (tot Griendtsveen) geen restaurants. We moeten dus zelf koffie maken. De boerderijen zijn alle nog in diepe rust, ofwel er staat een grote blaffende hond bij het hek. Dat valt me toch op, vroeger kon je bij elke boer zo het erf oplopen, maar sinds de dierziektes zijn de meeste erven hermetisch afgesloten door hekken. Dit is een pluimveebedrijf. Hier lopen we ter hoogte van stal 5, maar naar rechts gaat het door tot stal 10. Zou het hier gaan om de eieren of om het vlees? Sowieso kom je hier niet zomaar binnen. Tja, het landschap is niet bepaald spectaculair, vooral niet omdat het zachtjes begint te regenen. Verder trekt de wind aan, maar die hebben we gelukkig pal in de rug.
De paddenstoelen ogen verregend. Daar zie ik bij een transportbedrijf iemand aan het werk. Hier vraag ik water en trek meteen mijn regenkleding aan. Ai, het gaat nu wel hard! Gelukkig doet mijn nieuwe regenhoes het uitstekend. Vanaf nu kijken we of we ergens uit de wind en uit de regen een bakje koffie kunnen maken. Helaas, geen afdakje of wat dan ook te bekennen. Doorlopen maar en met de forse wind in de rug maken we een behoorlijk tempo. Om kwart voor elf lopen we onder het viaduct van de A67 door. Onder het viaduct is het droog en achter zo’n pilaar zitten we ook nog uit de wind. De ambiance is wat minder, maar goed, hier maken we koffie. Gelukkig is er nagenoeg geen verkeer, ze zouden ons mogelijk voor zwervers houden. Ai, we hebben er bijna 16 kilometer opzitten, niet gering. Na 20 minuten stappen we op, je koelt toch behoorlijk af als je even stilzit.
Tja, het is nog wel zwaar bewolkt, maar gelukkig droog. Het landschap is wat saai, veel boomkwekerijen. Een kilometertje verder steken we het Kanaal van Deurne over. Jaja, dit kanaal hebben we al eerder gezien. Nu krijgen we een nagenoeg kaarsrecht fietspad voor de kiezen. Straks moeten we linksaf, iets verder ligt Helenaveen. Zullen we nog een stukje doorlopen en kijken of we ergens kunnen lunchen? Helaas, het restaurant dat we passeren is dicht en de benzinepomp iets verder werkt met de pinpas. Tja, ik wil graag de hele route lopen – in verband met mijn certificaat – maar Reino kiest voor een lunch in Helenaveen. OK, we splitsen. Ik loop weer terug en sla af naar de Mariapeel. Precies op de afslag staat dit monumentje. Dit is opgericht ter herinnering aan de helm van een Romeins officier die hier rond 320 omkwam. Tjonge, hij was ook een eind van huis en ik neem aan dat hij dat te voet heeft gedaan. Na wat weiland kom ik in bosachtig gebied en daarna in echt veengebied terecht. Nog wat verder kom ik langs karpervijvers. Ik heb niet de indruk dat deze vijvers nog in gebruik zijn om karpers te kweken. Hm, het pad langs de vijvers wordt niet vaak belopen. Ik krijg nog een bui op mijn pet, maar even verder bereik ik het ‘echte’ hoogveen gebied. Het is weer droog en de bewolking breekt open.
Dit is inderdaad een spectaculair stukje Nederland, vooral omdat zo nu en dan de zon volop schijnt. Verder zie ik hier werkelijk geen mens, dat maakt het echt bijzonder.Doordat het waterpeil is verhoogd, sterven de berken af. Dat geeft een enigszins sinister beeld. Vreemd dat je hier wél dwars door de Mariapeel mag lopen en niet door de Groote Peel. Hier doen ze zeker niet aan vogeltrek. Er is sowieso geen vogel te zien, ze zijn zeker ‘gevlogen’. Even na half twee verlaat ik de Mariapeel, sla schuin linksaf en kom op een kilometers lange grasdijk die dwars door het Griendtsveen loopt. Links van mij ligt het Land van Bommel, voorheen tuinbouwgebied. Hier is Staatsbosbeheer bezig om de veenvorming opnieuw op gang te brengen. Bij het Griendtsveen kanaal moet ik linksaf en weer volgt een prachtig fietspad. Van fietspaden krijg ik nooit genoeg. Aan de overkant van het kanaal liggen de zogeheten ‘Apostelhuizen’, dit waren dienstwoningen voor het kader van de NV Griendtsveen, oorspronkelijk twaalf in getal. Dit is de villa van de familie Van de Griendt, grootgrondbezitters, die tijdens de tweede helft van de 19^e eeuw het veengebied lieten afgraven. Wie zouden er nu in de villa wonen? Het is tegen drieën als ik Griendtsveen binnenloop. Het begint dicht te trekken, volgens mij hebben we nog een bui tegoed. Ai, hier staat een informatiebord van het Peellandpad. Ik vraag me af waarom dat bord nu precies hier staat. Precies om drie uur ben ik bij de ‘Morgenstond annex schaftlokaal’. Dit is het eerste restaurant voor mij van vandaag. Ik stuiter naar binnen en heb wel bekijks. Er zitten een stuk of twintig dames aan de thee, die mij verbijstert aanstaren. Ik bestel koffie en vul meteen mijn bidons. Zoals gebruikelijk gaan we straks weer wildkamperen.
Ik vraag me af hoever Reino is en bel even mobiel. Ai, dat valt mee, ze kan er over een kwartiertje zijn. Als Reino er is drinken we een glaasje wijn. We hebben de achterstand van de eerste dag ingelopen, dat mag gevierd. Wat tegenzit, het begint te regenen en niet zo weinig ook. Toch moeten we erdoor, we willen een kilometertje verderop aan het Defensiekanaal onze tentjes opzetten. Iets verder bereiken we de spoorlijn Eindhoven – Helmond – Venlo – Duitsland. Het regent werkelijk pijpenstelen, vandaar de wazige foto. Iets verder staat een kazemat, maar nu is het al te donker om nog foto’s te maken.
Ach, dit is de fameuze Peel-Raamstelling uit WO-II (http://www.forten.info/index.htm?). Deze verdedigingslinie is in 1939 in alle haast aangelegd en was in mei 1940 juist gereed. Helaas was er met de Belgen geen overeenstemming om de linie door te trekken tot Belgisch grondgebied. De stelling was dus gemakkelijk te omtrekken en werd daarom slechts licht verdedigd.
Ik ben abuis, waar we nu lopen is niet de locatie waar de Duitsers in de vroege ochtend van de 10^e mei 1940 met een list (met hulp van als Marechaussees verklede NSB’ers) Nederland met een trein binnenreden. Dat gebeurde een stukje noordelijker. Het betrof de nu niet meer bestaande spoorlijn Goch (Duitsland) – Gennep – Mill – Uden – Boxtel.
Mede door deze geslaagde list viel de Peel-Raamstelling in één dag. Tja.
Nu het zo hard regent kunnen we net zo goed nog een stukje doorlopen. De tent opzetten, inruimen en koken is geen doen tijdens zulk noodweer. Tegen vijven – het is nu al aardig donker – mindert de regen. Mooi, we lopen het bos in en speuren naar een mogelijk plekje voor de tent. Dat valt nog niet eens mee, het stikt hier van de braamstruiken. Uiteindelijk vinden we een plek waar het meevalt en daar zetten we de tentjes op. Nou ja, helemaal vrij van doorns is het niet, maar ik heb een extra grondzeil onder de tent, het moet maar. Een kwartiertje later zit ik aan de wijn. Helemaal droog is het niet, maar koken, eten en afwassen gaat naar wens. De tent doe ik zo snel mogelijk dicht en ik kruip met mijn MP3-speler in de slaapzak. Ik bel nog even naar Orchideetje, zij is met onze zoon uit eten.
We hebben er vandaag weer zo’n 30 kilometer opzitten.