Zondag 30 augustus 2015
Llandudno – Anglesy – Llandudno
Om kwart over zeven staan we op. We hebben prima geslapen in dit rustige hotel en verkeerslawaai hebben we niet gehoord.
Even later starten we met het ontbijt. Nou, prima! Het is echt ‘Engels’. Gelukkig gaan we elke dag wandelen, anders zouden we hier dichtgroeien. Op de voorgrond staat de ‘ketel’ met Porridge, daar is Orchideetje een liefhebster van. Het roosteren van het brood duurt even. In de warmhoudbakken vind ik van links naar rechts: gebakken spek en worstjes, gebakken champignons, rösti?, spiegeleieren en scrambled eggs. Zoals bekend heb ik de eerste dagen op reis vreselijk veel honger. Het zal wel komen van de verandering van de lucht (of de tijd).
Ik schep mijn bordje vol met deze heerlijkheden. Het is heel verstandig van vele hotels om bij het ontbijtbuffet niet al te grote borden neer te zetten. Nu is vol gewoon ‘vol’. Ik drink er twee bekers thee en een beker koffie bij op. De koffie smaakt wat anders dan ik gewend ben, maar is best wel redelijk. Tegen achten komen nog wat andere hotelgasten de ontbijtzaal binnen. Er zijn ook (kleine) kinderen bij. Zijn de scholen hier nog niet begonnen? Het valt me op (gisteren ook al) dat vele mensen (ook kinderen!) een fors overgewicht hebben. Over een jaar of wat gaat dat een bedreiging vormen voor onze gezondheidszorg.
Ik lees op mijn iPad op ‘NU’ dat het in Nederland noodweer is. Hier is het droog, wel een weinig bewolkt. Het weer is wel extreem deze zomer.
Om twintig over negen komt de bus voorrijden. De ingang van de bus zit aan de verkeerde kant, dat is even wennen. Ach, ik vergis me, in Nederland zit de ingang aan de verkeerde kant. Het dragen van een gordel is verplicht.
Na een minuutje of veertig rijden bereiken we het dorpje dat met de lengte van zijn naam op de derde plaats wereldwijd staat. Op de eerste plaats staat Bangkok en op de tweede plaats een dorp in Nieuw-Zeeland.
De naam is: Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantisiliogogogoch.
Nou, het is eigenlijk flauwekul, het is gewoon een volzin zonder spaties. De plaatsnaam betekent: Parochie van de Heilige Maria in het dal van de witte hazelaar bij de snelle maalstroom en de parochie van de Heilige Tysilio bij de rode grot. Op de kaart staat gewoon: Llanfair PG. In de souvenirshop kun je de plaatsnaam in je paspoort stempelen en het meisje van de VVV wil wel op de foto. Ze draagt de Welshe streekdracht. Het stationnetje (de geparkeerde auto verraadt dat de stationschef aanwezig is) en het spoor. Het oogt niet direct druk. Kijk eens wat een mooie bus we hebben? Onze chauffeur spreekt Welsh en kan de plaatsnaam zonder haperen uitspreken. Na een minuutje of vijfentwintig bereiken we Moelfre. We stappen uit de bus en iets verder is Ann’s Pantry. Nou, het ziet er hier goed uit en een bak koffie gaat er wel in. Ik meen dat we rond halfelf starten met de wandeling. We gaan een deel lopen van het ‘Isle of Anglesey Coastal Path’.
Deze bank is wel bizar. Ik vrees dat de ‘zit’ wat minder is. Nou, daar lopen we over een graspad. Het is bewolkt, maar in elk geval droog. De wind is aan de frisse kant, maar ja, we bevinden ons op een schiereiland. We houden onze softshells aan, dat wandelt prettig. Bloemen staan er overal. Het landschap is niet spectaculair, maar het heeft wel wat. ’t Is een tikje nevelig. Dit monument – een soort hunebed – dateert van 2500-2000 voor onze jaartelling.
Hoe oud zou het informatiebord zijn? Er staat een informatiebord, ik maak ook een detailfoto. Bij dat historische kerkje gaan we even kijken. Aan een informatiebord is gedacht. In Nederland zijn de bramen al plukrijp. Asfalt ‘loopt’ niet heel fijn, maar het is niet altijd te vermijden. Kijk, het strand. Ik zie mensen in badkleding en zelfs in het water. Die Welshmen zijn echte bikkels. Wij wandelen verder over een duinpad. Hier mondt een riviertje in zee uit. Tja, ‘Engelsen’ en honden, die zijn onafscheidelijk. Ik las ergens: ‘a house without a dog is not a home’. ’t Is zondag vandaag, mogelijk dat er daardoor toch heel wat badgasten aanwezig zijn. Wij vermaken ons wel op het zandpad. Zo hier en daar zijn er echte zeekliffen te zien. Zeehonden zie ik niet. Verderop zit nog een groep te picknicken, dat gaan wij ook doen op het strand. Is Roy Downs hier overleden of is dit een plekje waar hij graag kwam? Zoals bekend lopen we een gedeelte van het ‘Isle of Anglesey Coastal Path’. Ik mis de schapen. Aan de ene kant strand en aan de andere kant kliffen. We naderen Moelfre, de wandeling zit er bijna op. We kunnen nog een kijkje nemen in het botenhuis waar de reddingboot op de helling ligt. Tjonge, dat is best een grote boot! Buiten staat een standbeeld. Deze man doet mij aan Kapitein Rob denken. We eindigen de wandeling om tien voor vier bij Ann’s Pantry. Het is druk en de bediening kan het niet aan. Ach, om half vijf is de bus besteld en dan zijn we zo weer ‘thuis’.
Voor de aardigheid de track van de gelopen wandeling. Volgens mijn GPS hebben we er 12,85 kilometer opzitten, maar zoals bekend is dit gegeven niet betrouwbaar. Onderweg maken we nog een fotostop bij de Menai Suspension Bridge, de eerste moderne hangbrug ter wereld. Hij is geopend in 1826 en meet 417 meter. Onderweg maakt Inge het programma voor morgen bekend. ’s Morgens maken we vanuit het hotel een wandeling naar de Little Orme en ’s middags naar de Great Orme. Uiteraard kun je ervoor kiezen niet mee te gaan of alleen te kiezen voor de ochtend of de middagwandeling. Wij besluiten beide wandelingen mee te gaan.
Tegen zessen zijn we bij ons hotel. Meteen gaan we erop uit om het diner te scoren.
Er zijn hier nogal wat Fish & Chips restaurants. Daar voelen we niet zoveel voor. Dit Italiaans restaurant lijkt ons wel wat. We kunnen wel een tafel krijgen, maar pas over een minuut of veertig kunnen we onze bestelling plaatsen. Zo druk is het. Verder hebben ze hier geen WiFi, dus kijken we verder. Bengal Tandoori is een optie. We moeten even wachten, want de tafel wordt voorbereid. WiFi hebben ze ook. Hm, als we na tien minuten aan tafel kunnen moet de ober bekennen dat het WiFi signaal niet beschikbaar is. Ja, dat had ik al gezien. Nou ja, ik maak er geen probleem van.
Ik begin met het bestellen van een biertje. Oeps, hoe noem je een halve liter ook alweer? Heet dat een Quart? Nee, dat is ruim een liter! Oh ja, een ‘Pint’ moet ik bestellen.
Als voorafje bestellen we samen een schotel aubergines. Zonder meer prima. Daarna komt de Mixed Grill door met de salade. Ai, vreselijk lekker, maar ik ben dan ook een liefhebber van Tandoori. Ik heb nog steeds dorst, dat krijg je van dat wandelen en ik bestel een tweede pint bier. Om half tien moet ik mijn INR prikken, meer alcohol mag ik absoluut niet.
Een nagerecht blieven we niet meer, zo’n Tandoori schotel hakt er wel in. De rekening bedraagt £41,50. Daar doen we uiteraard iets bij. OK, WiFi werkte niet, maar ze hebben wel hun beste beentje voorgezet.
We lopen terug naar het hotel. De hotels langs de boulevard – tot mijn verbazing zijn werkelijk alle Victoriaanse huizen aan de boulevard omgebouwd tot hotel – zijn sfeervol verlicht. Er zitten nog mensen op de verschillende terrassen, maar dat zijn natuurlijk verstokte rokers. Eerst ga ik onder de douche (+ wasje) en daarna pak ik mijn iPad. Hm, mails zijn er niet, alleen reclame. Daarna prik ik mijn INR. Tot mijn niet geringe verbazing is het keurig! Meteen voer ik de meetgegevens in op de database van de Trombosedienst. Ik krijg meteen antwoord (van de computer) en ik hoef pas over drie weken weer te prikken.
Dat is winst, want dat prikken is natuurlijk niet gratis. ik heb het wel gehad voor vandaag en kruip erin.