Nu word ikzelf weggereden. In de ontvangstruimte zie ik nog kans om de anesthesist te verzoeken om straks de tube voorzichtig in te brengen, anders heb ik nog dagenlang keelpijn. Hij steekt een verhaal af over stembanden, maar dat gaat volledig langs me heen. Ik heb het gezegd en nu moet ik er maar het beste van hopen.
Nader: de anesthesist heeft het prima gedaan, mijn complimenten!Op de monitor is te zien dat mijn bloeddruk prima is, mijn hartslag is aan de lage kant.De chirurg komt nog even langs en ik vertel dat ik mijn heupband heb afgetekend.
Nu maar hopen dat het lukt om de incisies boven of onder de heupband te maken.
Oeps, de nodige injecties liggen klaar, daar zal het niet aan liggen.De dames treffen de nodige voorbereidingen.Hier ben ik in de operatiekamer en wacht rustig op de dingen die komen gaan.
Ach, ik heb de tijd.Mooi, het gaat zo ongeveer beginnen, hier wordt mijn buik gejodeerd.Het gereedschap ligt gereed.Afdekken, ze hebben liever niet dat je de kunst afkijkt.En nu gaat het echt beginnen.En hier komt de monitor erbij, als je het zo ziet lijkt het niet moeilijk.Het is voorbij, de pleisters zitten erop. Zo’n twintig minuutjes heeft het daadwerkelijk geduurd. Kijk, de incisies zitten mooi boven mijn heupband. Daar ben ik erg blij mee!En hier lig ik bij te komen in de uitslaapkamer.En hier ben ik alweer een beetje bij de mensen.De gang, op weg naar de afdeling.Ik ben nog zo duf als het spreekwoordelijke konijn, maar dat trekt al snel weg.
Het Marokkaanse meisje is weg, evenals de man die het laatst is binnengekomen. Tegenover mij ligt de man die voor mij aan de beurt was. Bij hem is ook de galblaas verwijderd, maar hij heeft nog veel napijn. Zelf heb ik gelukkig nergens last van, ik heb geen pijn en ben ook niet misselijk. Trek heb ik wel, maar ik moet nog even wachten op mijn lunch. Mijn bloeddruk is overigens ook prima.
Tegen tweeën krijg ik twee boterhammen met kaas en thee. Dat gaat ook prima.
Om drie uur gaat het infuus eruit en hoor ik dat ik om half vijf naar huis mag.
De man tegenover mij heeft veel last van zijn schouders, de gebruikelijke napijn na een laparoscopische cholecystectomie. Hij mag een nachtje blijven. Het Marokkaanse meisje en de man die het laatst is binnengekomen heb ik niet meer teruggezien. Zouden zij een lichte ingreep hebben ondergaan? In elk geval kan ik nog een uurtje rusten.
Even na vieren kleed ik mij aan, dat gaat zonder problemen. OK, ik voel de hechtingen natuurlijk, maar verder voel ik mij prima. Ik wil de komst van mijn zoon in het restaurant beneden afwachten, maar dat gaat niet door. De verpleegkundigen willen zien dat ik afgehaald wordt. Om half vijf komt mijn zoon de afdeling op en kan ik mij afmelden.
Om vijf uur ben ik weer thuis. Mooi, het is achter de rug, mijn galblaas zal mij niet meer lastig vallen.
Dr. Ingjerd, Willem (die de foto’s heeft gemaakt), Debora, Daniëlle (verpleegafdeling 3-Oost), dr. Meike (spoedeisende hulp), de verpleegkundigen van 1-West (met name Marjan) en alle andere medewerkers van het ziekenhuis St. Jansdal: bedankt!!