Maandag 20 september 2010
Kato Rodakino – Skaloti – Kato Rodakino
Om acht uur betreden we het eetzaaltje. Typisch Grieks kun je wel stellen. De TV is niet speciaal voor ons aangezet, de TV staat altijd aan! Het is trouwens een LG en geen Philips. Op het nieuws de penibele, zeg maar dramatische toestand van de Griekse economie.
Op straat merk je dat direct, iedereen heeft het erover en men kijkt daar zeer zorgelijk bij. Niet heus natuurlijk, geen Griek die ermee zit! De bakker is nog niet geweest – daar waarschuwde de uitbater gisteren al voor – dus we ontbijten met thee (ik) en yoghurt met honing. Gisteravond heb ik copieus gegeten, dus eigenlijk had ik al geen trek in een omelet of iets dergelijks. Sowieso is de Griekse – plaatselijke – yoghurt de lekkerste van de hele wereld. Ook in Nederland heb ik nergens yoghurt gegeten met deze smaak en structuur. Vandaag maken we een rondwandeling waarbij we het ‘gaatje’ dichtlopen richting Frangokastello. Eerst in westelijke richting over asfalt en iets voorbij Skaloti de gravelweg naar het strand. Daarna langs het strand en weer stijgen naar Kato Rodakino.
Even na negenen gaan we van start. Iets verderop staat de hibiscus er mooi bij. We zitten hier op de E4, dat moge duidelijk zijn. Wat een mooi bord overigens. Gisteren reden we hier met de auto, nu gaan we te voet. De (asfalt)weg slingert behoorlijk en voortdurend gaan we omhoog en omlaag. Dit is wel een erg mooi kapelletje. En dit is ook een mooi kapelletje, maar dan wel een echte. Welk dorpje is dit nu eigenlijk? Het moet wel Kato Rodakino zijn, maar geheel zeker ben ik niet. OK, over asfalt lopen we vlot door. We kunnen op ons gemak om ons heen kijken, je hoeft – zoals op een keienpad – niet constant op het pad te letten. Hier is een man bezig met zijn schapen, hij is voornamelijk bezig met kijken, maar dat is ook belangrijk. Om kwart voor elf bereiken we na 6.37 kilometer dit restaurant. Aan de overkant staat dit beeld in de tuin. Mwah, ik ben nog op zoek naar een beeld voor onze binnentuin. Welke godin is dit ook alweer? Om half twaalf stappen we weer op. Iets verder hangt aan een hek deze geit te drogen.
Is hij stout geweest of zo? De kop van zijn maat hangt er naast. Een beetje morbide is het wel. Is dit een offer? En zo ja, aan wie? Vlak voor Skaloti ligt de plaatselijke begraafplaats. Nou ja, begraven is er niet bij, dat is hier met die stenen niet te doen. Je wordt gewoon in je sarcofaag op de grond neergezet. In Cuba heb ik geleerd dat er binnen twee jaar alleen nog botten resten. Op Cuba gaan die botten dan in een gezamenlijk familiegraf. Hoe dat in Griekenland gaat weet ik niet, ik zal daar eens naar vragen. Tegen twaalven lopen we Skaloti in. Even na Skaloti ontmoeten we een fietser, die zijn fiets – te voet – omhoog duwt. Tja, het is hier vreselijk steil en ook nog knap warm. Het blijkt een Amerikaan te zijn. Menno geeft hem advies hoe hij de steilste wegen kan vermijden. Tegen half een zijn we op het punt waar we vrijdag 17 september ook al waren. Het ‘gaatje’ is dus dicht gelopen. Vanaf hier nemen we de weg naar het strand. Mooi sowieso. Kijk, de zee komt in beeld. Dit lijken wel vakantiehuizen. Het strand komt in beeld. Geen kip te zien. Zou hier nog een ‘strandpaviljoen’ zijn? Ik heb eigenlijk wel trek in iets te eten. Hier de vakantiehuizen boven ons. We zijn dus aardig gedaald. Dat dalen doen we over een gravelweg. Om half twee bereiken we het strand. Hier en daar zitten onder de bomen enkele badgasten. Verder is het eenzaamheid troef. Zou er bij die vakantiehuizen boven ons een restaurant zijn? We vragen het even. Nee, we moeten iets verder doorlopen, daar is een taverna. Ik kan het bijna niet geloven. Waarachtig, een heuse taverna met een terras onder de bomen. Daar zitten nog heel wat badgasten aan de lunch. We beginnen om 1.5 liter koud water weg te werken. Daarna bestellen we Griekse salade. Ik bestel er witte wijn bij, dat zie ik ze hier allemaal drinken. Nou, die wijn is eigen maak, neem ik aan, met smaken van honing, eikenhout en fruit. Grapje, natuurlijk, dat laatste.
De dames die hier de boel uitbaten werken hard en vakkundig. Vooral de schorten stralen professionaliteit uit. Tja, we zitten hier natuurlijk heel best, zo vlak bij het strand. Ik loop nog even naar het water om de hoogtemeter van mijn GPS te ijken. Pas om half zes (dus na vier uur luieren) stappen we op. Ach, zover is het nu ook weer niet naar ons onderkomen. Om half zeven lopen we na 18.59 kilometer ‘Saint George’, ons hotelletje, in. Ik ga onder de douche en doe meteen een wasje. Even na zevenen zit ik op het terras en wacht op Menno. Ondertussen bel ik even naar Orchideetje. De rondreis is toch niet wat ze er van verwacht had. Vooral de reisleidster doet het slecht. We gaan gewoon een keer samen en huren op Corsica een auto. Sardinië valt tegen, zo te horen.
Ik bestel weer hetzelfde als gisteren, dat is me uitstekend bekomen. Dit keer geen Griekse salade, die had ik vanmiddag al gehad.We besluiten met yoghurt. Kregen we nog raki toe? Oh ja, met druiven zelfs. Ja, dat is echt Grieks. Er vliegen hier trouwens van die kleine vliegjes rond, die mij steken. Een soort van ‘mampieren’, dus. Morgen vertrekken we hier. We gaan op tijd naar bed, morgen wacht een zware dag.