Zondag 19 september 2010
Loutro – Kato Rodakino
Om half negen zitten we aan het ontbijt. Haast hebben we niet, want de boot naar Hora Sfakia gaat pas om 12.15 uur. Vandaag is het een reisdag. We moeten met OV naar Kato Rodakino om daar de E4 weer op te pakken. We pakken de rugzak in en rekenen de kamer af (€35,- per dag à 2 personen). Uiteraard is het hier een tikje duurder dan in het binnenland, maar ja, je zit hier aan een prachtige baai. Verder moet alles hier naartoe met de boot, want Loutro is per auto onbereikbaar. Menno gaat internetten en ik nestel mij op het terras met een nescafé en een glas water. Het is alweer +30⁰C en ik blijf drinken. Tegen de tijd dat ik gewend ben aan de warmte en de lichamelijke inspanningen, zit het er alweer op.
Kijk, daar komt Andreas aanvaren. Hij is zeker met de boot naar de steiger geweest om afval weg te brengen. Daar is Georgia zelf met een glas vers geperst sinaasappelsap. Zelf drink ik dat niet (het is mij te zuur), maar het is voor Menno. Nog even een portretje van Georgia. En nog een foto met broer en vader. Uiteraard roken ze alle drie, maar welke Griek rookt er nu niet? Mooi, intussen is het tijd om afscheid te nemen en ons te verplaatsen naar de steiger.
Onderweg naar de steiger maak ik nog even een foto van het (keien)strand. Iets verder ligt het (piraten)jachtje van de eigenaar van hotel The Blue House afgemeerd. Loutro is in feite één groot terras aan het water. Dit is het eerste terras na de steiger en hier wachten we op de boot. Vanaf hier maak ik een foto over de baai naar Keramos, dat is het op een na laatste hotel. Nog even vanaf hetzelfde standpunt een foto van Keramos, maar nu in groothoek. Kijk, dat bergje daarachter, daar ben ik gisteren naar boven gelopen. We hadden een retour gekocht, dus de juffrouw van het loket ziet ons dit keer niet. Dit keer worden we vervoerd met de Samaria. Loutro, tja, zouden we hier nog een keertje terugkomen? Nog een laatste blik op Loutro, we moeten verder. We passeren Sweatwater Beach. Daar liepen we in 2008, vandaar dat we nu – van onszelf – de boot mogen nemen. Ach, het is maar een kwartiertje varen, dus Hora Sfakia komt al in beeld. Nog een klein stukje en we kunnen aanmeren. OK, nu begint het wachten op de bus van 16.00 uur. In het bushokje zijn alle informatieborden stukgeslagen. Waarschijnlijk waren ze toch al niet up-to-date. We lopen het eerste het beste terras op waar we wat te eten bestellen. Ik begin met iets van fruit, daar had ik toevallig trek in. Verder op de foto de kaart die ik zo direct ga posten naar een bevriend echtpaar, die volgende week 50 jaar getrouwd zijn. Georgia heeft de achterzijde van de kaart voorzien van een uitgebreide felicitatie, uiteraard in het Grieks. Daar kunnen ze even de tanden op stukbijten.Ik loop even naar de haven waar het monument staat ter nagedachtenis van de evacuatie van de geallieerde troepen tijdens WO-II. De Kretenzers hebben toen de Duitse opmars vertraagd om dit mogelijk te maken. Uiteraard zijn er toen veel Kretenzers gesneuveld. Zomaar een mooi huis. Grieken houden van bloemen. Ook deze Griek houdt van bloemen, maar als je echt van de bloemen wilt genieten moet je hier in het voorjaar zijn. Hier moet mettertijd de bougainville tot de orde worden geroepen. Ik loop maar weer terug naar ons restaurantje. De vis staart mij bepaald glazig aan. Lunchen hier is niet moeilijk. Sowieso is de kaart in vier talen, maar simpeler is het om iets aan te wijzen. Zoals bekend lunchen Grieken (en met hen de hele wereld met uitzondering van Nederland) warm. De bus, eindelijk, maar het is de verkeerde. Volgens de chauffeur komt de goede zo direct. Helaas, van omstanders horen we dat er op zondag geen bus gaat naar Frangokastello. Hoe is het mogelijk! We hebben toch al van verschillende kanten gehoord dat de bus elke dag rijdt. Wat nu? Een jongeman zegt dat zijn vader ons wel voor €20,- naar Frangokastello wil brengen. Nou, dat doen we dan maar. Na een kwartiertje worden we ‘afgezet’ in Frangokastello voor een restaurant. Hier zitten een aantal jongemannen aan de raki. Zij willen ons wel voor €30,- naar Kato Rodakino brengen. Nou, om twee redenen slaan we dat aanbod af. We nemen de benenwagen. Tja, het is 15 kilometer en nu al half vijf. Dat wordt nog wat. In elk geval is het asfalt van goede kwaliteit. Een beetje minder warm had van mij wel gemogen. In elk geval is het niet druk op de weg. Tja, de locals zitten aan de raki. Na 500 meter lopen hoor ik een auto achter mij. Het is helaas geen pick-up, maar een Audi A4. Ik steek toch maar mijn duim op, je kunt nooit weten. Tot mijn verbazing stopt de auto!
Er blijkt een Frans echtpaar in te zitten op vakantie. We mogen mee! Helaas is de kofferbak vol met bagage, dus moeten wij de rugzakken op schoot nemen. OK, beter slecht zitten, dan goed lopen! Om kwart over vijf bereiken we Kato Rodakino.
We bedanken de Fransen hartelijk en Mevrouw zwaait nog als afscheid. Tjonge, wat een geluk! We vinden al snel een hotelletje en meteen bestel ik een Amstel. Tjonge, wat had ik een dorst. Het was dan ook knap warm vandaag, maar de hele dag zijn we niet hoger geweest dan een meter of 150. OK, op naar de kamer en onder de douche. Daarna bel ik even naar Orchideetje, hier is tenminste netwerk. Ze heeft Corsica achter zich gelaten en is nu op Sardinië.
Tegen half acht gaan we aan tafel. Ik val zowat om, want mijn lunch is er bij in geschoten. We bestellen samen een Griekse salade en verder bestel ik porc. Uiteraard ook een halve kilo rode huiswijn. Oeps, ze houden hier van grote porties en ik krijg het met moeite op. Lekker sowieso.We krijgen van het huis nog druiven en raki toe. Om half tien gaan we te bed, we hebben wel een enerverende dag achter de rug.