Maandag 13 september 2010
Amsterdam – Heraklion (= Iraklio)
Om 04.00 uur gaat de wekker! Dit zijn toch geen tijden! Nou ja, alle andere maatschappijen die op Kreta vliegen vertrekken ook extreem vroeg. Transavia viel sowieso iets goedkoper uit (retour €319,46) en een treinkaartje naar Köln of Düsseldorf is nog steeds niet gratis. Dochterlief maakt nog thee en daarna brengt ze me met de auto naar Schiphol. Eerst drop ik mijn rugzak bij balie 18, die ik daarna naar de afdeling speciale bagage moet brengen. Vreemd eigenlijk, met inchecken moet de rugzak apart en bij aankomst gaat de rugzak gewoon over de bagageband. Het is trouwens aardig druk. Ik zeur maar niet om een stoel bij de nooduitgang, rij 1 is ook prima. Nu moet ik van hal 2 naar hal 1 en daar door de security. Het is 05.20 uur, eerst maar koffie en iets te eten.
Dat doe ik in de Sandwich Bar, ook hier is het spits. Pal rechts van mij staat een Transavia Boeing aan de gate, maar het is niet de mijne. Tegen zessen loop ik op mijn gemakje naar gate D79. Om 06.20 uur is het boarden en om 06.33 uur zit ik op mijn stoel. Dat valt me 100% mee, ik heb veel beenruimte en ik zit ook nog aan het raampje. Ik heb straks alleen geen stukje vleugel op de foto, maar daar kan ik wel mee leven. Al vlot loopt het toestel (een Boeing 737-800) tot de laatste stoel vol.
Het is niet te geloven, iedereen klaagt, maar vliegen blijven we doen. Het is ook geen ’Cherso’ volk, nee, dit zijn allemaal doorsnee Nederlanders.
Om 07.00 uur gaan we taxiën, het begint net licht te worden. Om 07.05 uur take-off, zoals altijd maken we snel hoogte. Zijn we van de Kaagbaan vertrokken? Waarom zeggen die mannen dat nu niet? Tja, welke plassen dit zijn, ik heb geen idee. Na vier minuutjes vliegtijd zitten we boven de wolken. Boven Duitsland is er wat turbulentie, we vliegen door het front dat gisteren boven Nederland lag. We zitten op 35.000 voet, dat is dus al hoger dan normaal. De riemen moeten vast, desondanks gaan de dames door met het verkopen van koffie (à €2,-) en dergelijke. De tijden dat je nog iets gratis kreeg liggen ver achter ons. We vliegen nu anderhalf uur, dus we zijn zowat op de helft. Ik kijk eens naar buiten, verrek, dat lijkt Venetië wel. Mijn GPS zit in mijn tas in de bagagebak, anders had ik het kunnen controleren. Bergen, Albanië misschien? Ik zet eerst mijn horloge en fototoestel een uur later. Mijn mobiel moet straks.
Kijk, dit weet ik wel, dit is Kreta, verderop ligt Heraklion. We draaien vol naar rechts en dalen snel. Kijk eens al die zwembaden! Hier wonen de rijke Kretenzers. Of pensionados, dat lijkt me eerder. Om 11.15 uur (Kreta tijd) touch-down. Nou, nou, deze piloot moet nog op het landen oefenen, hij (of zij) zet het toestel nogal onbesuisd neer. Achteraf had ik beter stoel 1A kunnen boeken, nu zag ik tijdens de landing alleen maar zee.
We taxiën naar onze parkeerplek, tja, aan gates doen ze hier niet.
Ik zat voorin, dus als eerste ben ik eruit. Dat gaat hier met een trap, daar is niets mis mee. Mijn thermometer loopt meteen op naar +26 (graden).
Daarna een stukje met de bus en op naar de bagageband. Mijn rugzak komt vlot (en heel). Op naar de stadsbus, het heeft wel zijn voordelen als je bekend bent. Inmiddels is het +30, oeps, het is wel even wennen.
Na een paar minuten komt de bus voorrijden en bij de chauffeur koop ik een kaartje à €0,90. Er is ook een automaat, maar die staat hier volgens mij voor de show. In een kleine 20 minuten rijden we naar het Elefterias plein. Dat is niet te missen, het ligt pal boven de stadsmuur. Daar moet ik eruit. Oeps, welke zijstraat was het ook alweer? Ai, ik zie het al.
Ik loop langs hotel Irini, want Menno en ik hadden afgesproken om het Youth Hostel eens te proberen. Een bed kost per nacht een tientje, dat is geen geld natuurlijk. Het (veilig) stallen van je rugzak op de receptie kost €3,- per dag. Dan is er ook een optie om voor €14,- per persoon een eigen kamer te boeken. Dan krijg je de sleutel. Dat laatste doe ik, dat is net zo makkelijk. Tja, het is hier geen Irini natuurlijk, op de kamer is geen enkel stopcontact
(ik weet wel dat het officieel een wandcontactdoos heet). De douche (op de gang) ziet er niet uit en het toilet idem dito. OK, ik zet mijn rugzak neer en verlaat het Youth Hostel.
Op naar de Starbucks, die zit hier op het hoekje. Een dubbele espresso kost €2,40, maar dan heb je wel een voortreffelijk bakje. Thuis wil dat eigenlijk niet zo goed lukken, ik moet maar eens op cursus.
OK, linksaf neem ik de 25^e Avgoustou en ga even bij het haventje kijken. In de verte ligt het Venetiaans fort ‘Koules’. Ik loop de 25^e weer terug, er komen hier ook elk jaar meer van dit soort winkeltjes. Aan mij is het niet besteed. Dit is uiteraard de Ayios Titos, ook daar ben ik al eerder geweest. Waarom staat dat stelletje precies voor de kerk te zoenen? Zouden ze elkaar in deze kerk het jawoord gaan geven? Iets verder is het Leeuwenplein, genoemd naar de fontein. Ik heb de indruk dat er wat meer toeristen rondlopen dan voorgaande jaren. Hier het zoveelste reisgezelschap dat gedwee achter de reisleider aanloopt. Zelf heb ik het na een aantal mindere ervaringen wel gehad met groepsreizen. Helaas, soms moet je wel omdat je de taal (Russisch bijvoorbeeld) niet machtig bent. Ai, ze lopen naar de Basilica St. Mark uit de 13^e eeuw. Momenteel is het een gemeentelijke kunstgalerij en tot heden was de boel altijd potdicht.Tot mijn verbazing is de galerij dit keer open.
Ik neem maar eens een kijkje. Aan de wanden hangen foto’s en een dame bespeelt de vleugel. Ik keer om en loop terug naar het Leeuwenplein. Dit is de beroemde fontein van Morosini uit 1628. Helaas, zoals meestal staat het water er niet op. Ik kom straks nog wel terug, in elk geval om een betere foto te maken. Ik steek de Dikeossinis over en loop de overdekte markt op. Gelukkig, er is niets veranderd. Aan het eind van de markt is de Bembo fontein. Tja, het is een Venetiaans hoogstandje uit de 16^e eeuw, maar het ding is volledig ingebouwd door een koffiehuis. Ik heb er nog nooit water op gezien en een opknapbeurt is ook nodig. Tja, soms is het jammer te zien hoe de Grieken met hun cultuur omgaan. Kijk, in Nederland is het niet makkelijk om je rijbewijs te halen. We doen wel eens lacherig op de simpele manier waarop dat in het buitenland gaat. Ook voor je busrijbewijs hoef je op Kreta alleen maar een rondje te rijden. Je moet de bus wel krasvrij op de parkeerplaats terugzetten en uiteraard moeten alle scooters overeind blijven. Nou, veel succes (zei de examinator). Hier heeft iemand een prijs gewonnen met het project: ‘zet je straat op de kaart’. Een klein stukje naar het westen ligt het complex van de St. Minas. Vorig jaar kwam ik er bijna niet meer uit met mijn foto’s, maar naast de St. Minas liggen nog drie kleine kerkjes. De achterste is de Ayia Aikarerini of Sinaites. Momenteel is daar het museum van kerkelijke kunst gevestigd. Ik heb het nog nooit open aangetroffen. Het middelste kerkje is ook op slot. Zo te lezen is hier ook een museum gevestigd.
Het gebouwtje ‘toont’ niet, daarom maak ik er geen foto van.
Ook het voorste kerkje is op slot. Het is de Ayios Minas en zo te zien in gebruik als kapel. En dan natuurlijk de kathedraal Saint Minas uit 1895. In eerste instantie een rooms-katholieke kerk, daarna een moskee en sinds 1925 een Grieks-orthodoxe kerk. Tja, duiven zijn een ware plaag. Ze hebben als bijnaam ‘gevleugelde ratten’, dat zegt genoeg. Het stadsbestuur zal niet blij zijn met het voeren, zo kom je nooit van ze af. Een Venetiaanse Loggia. In de Lonely Planet vind ik er niets over, volgende keer maar een groepsreis boeken. Drie kleine meisjes met een trekzak komen bedelend langs. Met hun knappe – smoezelige – smoeltjes halen ze veel geld op. Tja, zo gaan ze nooit naar school, dus ik geef ze niets. Zijn dit Roma’s?
Ik heb mijn broer beloofd om wat Griekse CD’s voor hem te kopen. Met zijn boodschappenlijst stap ik de CD-winkel binnen. Nou, het valt me mee, ze hebben de meeste op voorraad. Ik ga ze nu niet kopen, dat doe ik de 27^e.
Soms kom je in onooglijke zijstraatjes een stukje ruïne tegen. Hier heeft een huis gestaan en een bijzondere ook. Achter het restant gevel is het een oerwoud. Eeuwig zonde!

Deze man haalt zijn steekkar uit de bestelbus om wat dozen weg te brengen.
Tja, die reclame voor Grolsch doet het hem. Daaronder in het rood: ‘Vakmanschap is meesterschap’. Overigens heb ik op Kreta nog nooit Grolsch gezien, wel Heineken en Amstel. Ik hobbel de 25^e maar weer eens af en kom weer langs de Ayios Titos. Het zoenende stelletje is weg, het is zeker uit. Ik werp maar eens een blik naar binnen, dan kan ik meteen even bijkomen. Ik loop maar even naar het busstation om kaartjes (naar het vliegveld) te kopen. Onderweg passeer ik een schoenenwinkel. Tjonge, wat zijn dit voor schoenen? Ze kosten maar liefst €260,- en €280,-. En dan te bedenken dat de Kretenzers arm zijn (zeggen ze). Het is niet eens een speciale modezaak, maar gewoon een doorsnee schoenwinkel. OK, op naar het Elefterias plein. Van hier vertrekt de bus naar het vliegveld (en dus niet vanaf het busstation). In een dikke tien minuten rijden we naar het vliegveld. Dat viel me vanmorgen ook al op, maar onlangs is voor de aankomsthal een hele serie ‘reisbureaus’ neergezet. Mwah, dat hebben ze wel handig gedaan, je loopt de aankomsthal uit, je kijkt even bij wie je geboekt hebt, meldt je aan en je kunt zo in de gereedstaande bus stappen. Mooi, ik stel mij strategisch op in de aankomsthal om Menno op te vangen. Helaas, er blijkt toch een sluiproute te zijn, want hij benadert mij van achteren. Wij zijn compleet en kunnen dus van start. Dat begint met een busreis naar Heraklion en te voet naar het Hostel. Daarna lopen we de stad weer in om iets te gaan eten. Dat kan hier overal en dat is meteen een probleem. Ach, eigenlijk maakt het niet zoveel uit en we kiezen voor een restaurant nabij het Leeuwenplein. Ik bestel een mixed grill. Gelukkig had ik geen voorgerecht, want dit is een bord vol vlees. Sowieso erg lekker! Op de terugweg naar het Hostel komen we weer langs de Ayios Titos. Voor mij dus de derde keer, maar nu is het donker. Onderwijl bel ik even naar Orchideetje. Ze is in Duitsland en onderweg naar Corsica en Sardinië.