Vrijdag 24 september 2010
Spili – Gerakari
We ontbijten even na achten, pakken in, rekenen de kamer af en om half tien vertrekken we. Vandaag willen we naar Gerakari lopen.
Op de uitvalsweg staat een tankstation. Zo te zien liggen de prijzen zo ongeveer gelijk met Nederland. Iets buiten Spili zou de E4 naast de verharde weg moeten lopen. Echter zo’n pad kunnen we nergens vinden. Deze ‘geitenpaadjes’ zijn in onbruik geraakt en overwoekerd. Nou, dan lopen we maar over de verharde weg naar Kissou Kampos. Dat bereiken we om half elf.Bij een benzinestation annex taverna bestellen we nescafé. De mannen zitten al aan de raki, ze roken erbij, maar ze eten ook meloen en tomaten. Dat moet toch een gezonde combinatie zijn, want ze zijn al op leeftijd en ze zien er patent uit.
In Kissou Kampos nemen we de weg naar Kissos. Als het goed is zitten we daar weer op de E4. We waren al zo’n 100 meter gestegen, nu stijgen we door. De vallei ligt er goed bij.Trouwens, het is tamelijk bewolkt vandaag en de temperatuur is +22⁰C.
Over de asfaltweg op naar Kissos. Tegen twaalven bereiken we Kissos op 666 meter hoogte. Achter dit dorp begint het gemarkeerde gravelpad dat ons naar Gerakari moet brengen.Het begint goed, we zien verfstrepen en een enkel bordje.Maar dan houdt de gravelweg op bij een omheind stuk land.Soms zien we een rode verfstip en dan weer de geel/bruine markering. Maar logica zit er niet in. Een pad is nergens te bekennen. We moeten naar boven, maar om te voorkomen dat we straks voor een afgrond staan moeten we sowieso in de buurt van het pad blijven. Na ruim een uur geven we het op. We zitten hier op 780 meter. Om twee uur zijn we weer in het dorp. Zou er hier een taverna zijn? Die is er na enig zoeken inderdaad, alleen het ding is dicht. Tja, dan eet ik op het terras mijn yoghurt maar op. Het uitzicht is fraai. Iets terug zag ik een aantal mensen zitten. Zou ik daar een blikje cola kunnen kopen?
Ik loop erheen. Zo te zien zijn het drie geitenhouders (broers?) met hun moeder(?).
Ze zitten aan de raki en zijn allen behoorlijk aangeschoten. Ik vraag om cola, maar krijg meteen een glas raki. Als ik dat op heb, wordt het glas meteen bijgeschonken. Kijk, dat gaat mis op deze manier. Ik krijg een glas cola en laat het glas bijvullen voor Menno.
Met moeite kom ik weg.
Bij het dichte café nuttigen we onze lunch. Er komt een jongeman aanstappen die goed Engels spreekt. Hij woont in dit dorp en is momenteel een huis aan het bouwen. Hij vertelt dat er nog 20 mensen in het dorp wonen, maar ook een Engels, een Duits en een Deens stel. Een huis bouwen kost hier ongeveer €1000,- per vierkante meter. Een beetje appartement (±100 vierkante meter) zou dan een ton kosten. Dat is te overzien.
We vertellen dat we het pad niet hebben kunnen vinden en dat de markering onvoldoende is. Hij vertelt dat er wel een ‘pad’ loopt naar Gerakari, maar dat het lastig is te vinden. Verder worden de rode stippen misbruikt door jagers, die erop schieten.
Tja, daarom konden we de markering niet vinden. Even na drieën nemen we de verharde weg naar Gerakari. In het dorp staat nog deze mooie quad. Het is een ideaal ding om gravelwegen te ‘nemen’. Een wijngaard, de wijnstokken staan er nogal pierig bij. Op de verharde weg schieten we goed op en we genieten van de fraaie vergezichten. De hele dag was het bewolkt, nu breekt het een beetje open. Tja, asfalt, het is wel saai lopen, vooral als je ziet hoe ver het nog is. Een kloof, nou ja, kloofje. Later wordt het weer gravel. We lopen hier op een soort hoogvlakte, dus het is tamelijk vlak. Het is wel een bizar landschap. Om kwart over vier komt de gravelweg uit op de asfaltweg.Ja, daar wordt hard gereden en gaat het wel eens mis. Zo te zien is de jongeman van dit bermmonument 28 jaar geworden. De uitzichten worden steeds spectaculairder. Dat komt omdat we zo langzamerhand het Psiloritis gebergte naderen. Om kwart voor vijf bereiken we een benzinestation. De cola is op, dus neem ik maar een blikje Mythos. Vanaf het terras maak ik met mijn Fish-eye lens een overzichtsfoto. Na zo’n half uurtje stappen we weer op. Rechts ligt het benzinestation en in de verte Gerakari. Tegen zessen passeren we het plaatsnaambord. En nog een kwartiertje later zien we dit fraaie bord. Het is een taverna, ze verhuren hier kamers en je kunt er ook nog eten. Deze mevrouw is de uitbaatster en ze heet Despina. Wat een aparte naam. We moeten even wachten in de winkel/taverna want de groenteboer is er net.
De batterijen van mijn GPS waren de laatste kilometer leeg. We hebben er in elk geval 17.08 kilometer opzitten en we zitten hier op 654 meter hoogte.
We krijgen een kamer. Het is tevens een zitkamer en op de gang is een ruime badkamer. Tjonge, wat een ambiance. Tegen achten lopen we naar de winkel/taverna, enz.Je kijkt hier je ogen uit. Mevrouw maakt veel zelf onder andere jam en wijn. De kaas in de koelkast zal ook door dorpsgenoten gemaakt worden. We bestellen niets, maar meteen wordt er van alles op tafel gezet: salade, boontjes met kip, pannenkoek met geitenkaas en frites, flensjes gevuld met geitenkaas en gefrituurde geitenkaas. Uiteraard rode huiswijn erbij, die komt zo uit zo’n roestvrijstalen vat.
Een heerlijke zachte wijn, fruitig, maar niet zoet. Tjonge, Despina kan koken, ongelooflijk. Dit is de lekkerste maaltijd tot nu toe op Kreta en omstreken. We krijgen het niet op, dat spreekt voor zich. Tot besluit neem ik nog zo’n halve kilo huiswijn. Werkelijk heerlijk! Orchideetje belt op. Zij zijn zojuist in het hotel in Duitsland aangekomen op de terugweg naar Nederland. Het is hier 21.00 uur, dus in Duitsland 20.00 uur. Tjonge, dat is toch aan de late kant. En uiteraard moet de hele groep nog eten. Wij zoeken om tien uur de kamer op.