Woensdag 22 september 2010
Argiroupolis – Angouseliana – Spili
Om acht uur genieten we een ‘echt’ Grieks ontbijt dat bestaat uit toast en jam. De thee blijkt weer ‘bergthee’ te zijn. Nou ja, die drink ik eerst maar op, straks haal ik wel een theezakje uit mijn rugzak. We krijgen er nog een eitje bij, het kan niet op. Na het ontbijt pakken we in en rekenen inclusief het ontbijt €17,50 per persoon af. Dat is toch goedkoop te noemen. Daarna wachten we op de taxi, die om half tien komt voorrijden. Tja, een bus rijdt er niet en liften is te ongewis. Het spettert een beetje, het is de eerste regen die we krijgen. In een half uur rijden we naar Angouseliana over veelal slechte asfaltwegen.
We rekenen €16,- per persoon af. Nou, dat geld kan meteen in het potje voor nieuwe schokbrekers, want de huidige zijn niet best meer. Het is hier +25⁰C, veel frisser dan aan de kust. In elk geval is het droog en de zon komt alweer door. Na even rondkijken zien we een restaurant annex mini-market. We bestellen een nescafé en krijgen tot onze schrik een frappé geserveerd. Dat is de koude variant en mijns inziens ondrinkbaar. We ruilen – dat blijkt geen probleem – de frappés in voor een hete nes. Ik koop nog een en ander voor de lunch en daarna starten we. Het is iets na elven, het mag ondertussen ook wel.
Het begint meteen al goed, want waar exact begint de steller van Trans-Kreta met zijn routebeschrijving? In elk geval moeten we naar de kerk. Maar ja, wat bedoelt hij met ‘onderlangs’ de kerk? We draaien en keren 20 minuten, en kiezen uiteindelijk voor één van de vele gravelwegen. Na een kilometer komen we toch weer uit op de asfaltweg. Die volgen we dan maar naar Koxare.
Iets verder is deze geitenfarm. Die beestjes moeten zeker leven van dat olijvensnoeihout. Tja, je zult zo leven. Hier staat iets groots te gebeuren. Het kost €120.000,00 dus daar kun je wat mee.
Zouden ze de E4 gaan markeren? Dat zou nog eens een goed idee zijn. Ach, het asfalt ligt er mooi bij, druk verkeer is er niet en de olijfjes beginnen al te zwellen. Hier gaat Menno kijken of het sleuteltje in de scooter zit, helaas, we moeten te voet verder. Het is geen mooie foto, maar het gaat om de markering. We zitten dus op de E4. Vreemd dat het bordje in zwart-wit is. De gele verf was zeker op.Zomaar een pleintje in Koxare. Het oogt wat scheef, ik stond er zeker niet recht voor. Kijk, hier hangen de druiven plukrijp. Iemand oogst ze voor ons, alstublieft. Is hier nog een taverna in de buurt? Inderdaad, hier op de hoek. Daar worden de druiven gewassen en geserveerd op een schaaltje. We bestellen er een cola bij, want dorstig weer is het sowieso. Deze taverna is tevens mini-market. De TV staat aan, geen hond kijkt. De mannen scheppen natuurlijk op over wat ze straks te eten gaan krijgen. Nog een foto van de stellingen. Brood zit achter het deurtje, wat heb je eigenlijk verder nog nodig. Ja, keus is er niet, maar moet dat? Als we willen afrekenen hoeft dat niet. De colaatjes zijn ons geschonken door de clientèle.
Aan de rand van Koxare staat dit plechtige monument. Kijk, dit mis ik een beetje in Nederland. Zou een plaatselijke veteraan elke dag de vlaggen hijsen en neerhalen? Overigens, het is niet de vlag strijken, dat gebeurt bij overgave (aan de vijand). We lopen hier in een vallei, dus het blijft redelijk vlak. Sowieso een mooie omgeving, ik moet eraan denken om in Heraklion een blik olijfolie te kopen. Nog een monument. Uiteraard begrijp ik geen syllabe van de Griekse hanepoten, alleen het jaartal 1944 is mij duidelijk. Ook hier zal strijd geleverd zijn. Tegen tweeën genieten we bij een kapelletje de lunch. Iets verder zou er een afslag moeten zijn, maar die kunnen we niet vinden. Die afslag is er natuurlijk gewoon niet meer. Verderop nemen we dan maar de asfaltweg naar Frati. Het gaat eerst steil omhoog, daarna dalen we weer geleidelijk. Mooi is het hier. Kwart over twee lopen we Frati in, veel te beleven valt er niet. Er hangen hier granaatappelen. Ze zijn nog niet rijp. De vallei ligt hier iets onder ons. We komen langs een begraafplaats. Daar maken de Grieken toch wel veel werk van. Kijk, dit zijn ook handige dingen. Soms zit er op elke watermeter een slang, dan houdt het op. Maar als je bij deze de rode hendel beweegt, dan komt er water uit. Uiteraard tamelijk warm water, maar het is in elk geval nat. We zijn weer iets verder uit de vallei gestegen. Dat doen die wegenbouwers speciaal voor de wandelaars om van het uitzicht te kunnen genieten. Hier staat een fenomenaal bermmonument. Oleanders ernaast, zo te zien gaat het om een kind. Als datum staat er 30 april 1995, dat zal de sterfdatum zijn. Het geboortejaar staat er niet bij, helaas. De tekst eronder lijkt een gedicht. Kijk, weer zo’n pracht van een watermeter. Zal ik de omgeving eens op een ‘droogje’ zetten? Ach, zoiets doe je niet natuurlijk. Al bij al stijgen we lekker door. Zo, hier wordt een mooi huis neergezet. Of zijn het er twee? Om kwart over drie lopen we Ano Mixorrouma in. Hier bezoeken we dit restaurant, of eigenlijk is het meer een lunchroom, want ze hebben allerlei soorten gebak.We bestellen cola met een ‘tompouce’. Verdriet is hier ook, want op de toonbank staat een portret van een militair met een kaarsje erbij. De zoon van de eigenaar is niet ‘gesneuveld’ tijdens een ‘vredesoperatie’, maar hij is bij een verkeersongeluk omgekomen. Tragisch natuurlijk. Wij hebben er intussen 12.24 kilometer opzitten en we zitten op 326 meter hoogte.
Iets verder hangen deze citroenen te rijpen. Of zijn het sinaasappels? Tja, hier gaan ze iets doen. Maar wat? Het kost een boel euro’s en zo te zien betaalt de EU maar liefst 75%. Of lenen ze het bedrag aan de Grieken? Hoewel, dat maakt feitelijk geen verschil. Om kwart over vijf lopen we Spili in, een mooie tijd. We hebben er 15.58 kilometer opzitten. Spili is een langgerekt, toch wel toeristisch stadje. Veel dagjesmensen brengen een kort bezoek aan Spili, ’s avonds is het er lekker rustig. Waarom stoppen we voor ‘Heracles’? Het ziet er goed uit, dat spreekt ons wel aan. Verder willen we hier een rustdag doorbrengen, dus iets meer comfort is niet zo gek. De uitbater heet ook ‘Heracles’, dat zal toeval zijn. Het is een buitengewoon aardige en behulpzame man, die samen met zijn vrouw/vriendin/dochter/werkneemster dit hotelletje drijft, tevens het winkeltje aan de weg. De prijs valt me mee, te weten €20,- per nacht / per persoon. Ik bestel meteen een Mythos, dat is toch wel een traktatie na zo’n dag. Onder de douche en ik ben weer bij de mensen. Tegen zevenen lopen we naar een restaurant. Er zijn er hier tientallen. Aan de voorkant ziet het er wat ‘versleten’ uit, maar achter is een pracht terras. Er klinkt hier Griekse muziek uit de luidsprekers. Normaal staat de TV aan of klinkt er top-40 muziek. Ik bel meteen mijn broer om te vragen hoeveel ik maximaal mag uitgeven aan de CD’s die ik voor hem moet kopen. Nu ik toch aan het bellen ben, meteen maar even naar Orchideetje. Kijk, de rekening (ik heb een abonnement) zie ik wel als ik thuis ben. Druk is het niet, wij zijn de enigen. Het is dan ook wel erg vroeg voor Griekse begrippen.
Hier is de uitbater druk in de weer met onze Griekse salade. Hier staat de salade op tafel, samen met de souvlaki en een halve kilo rode huiswijn.
Oh ja, ook nog een schaaltje frites. Allemaal erg lekker. Zoals bekend krijg je op Kreta alle gerechten tegelijk op tafel. Als je dat niet wilt, dan moet je eerst de salade bestellen en als je het op hebt de souvlaki. Alles tegelijk toont beter op de foto, dus ik vind het wel prima zo.We rekenen af, inclusief fooi (het is gebruikelijk dat je zo’n 10% fooi geeft) is het €12,-
Tegen negenen gaan we naar ‘Heracles’ en gaan te bed. Morgen rustdag, tevens de verjaardag van Menno.