Woensdag 26 december 2006
Drielandenpunt
We staan rond negenen op en zitten een half uurtje later aan het ontbijt. Dit bestaat uit een ‘picknickmand’, koffie, thee, een eitje, enz. Gisteravond hebben we uitgebreid gedineerd, maar een ontbijtje gaat er altijd wel in. We doen rustig aan en pas rond elven rijden we richting Drielandenpunt. Normaliter doen we dit soort uitstapjes met de fiets, maar het weer liet zich wat minder goed aanzien. Vandaar dat we de fietsen hebben thuisgelaten. We pakken een stukje ‘Mergellandroute’ mee. Het is wat nevelig, zoals te zien op de foto’s. Rond halfeen zijn we bij de uitzichttoren. Ik ben hier al vaker geweest, de laatste keer in augustus 2006 tijdens het Krijtlandpad. De uitzichttoren is onveranderd, maar het lijkt me toe dat de restaurants een restauratie hebben ondergaan. Deze drie palen vormen niet het Drielandenpunt, dit is het hoogste punt van Nederland, zoals ook blijkt uit het hier geplaatste bord. Deze granieten zuil markeert het Drielandenpunt en het staat iets verderop, vlakbij de uitzichttoren. Het is nauwelijks te lezen, maar aan deze zijde ligt ‘NL’. Vanaf hier lijkt de uitzichttoren een stuk hoger. Iets verder ligt het grafmonument van Pierre Roiseux, die hier tijdens kerst 1944 is gesneuveld. We lopen nog een stukje verder, we wandelen hier niet alleen, vele tientallen mensen vergezellen ons. Zouden ze weten wat de rood-witte markeringen inhouden?
Dit is een befaamd pad, het is namelijk de pelgrimsroute die naar Visé loopt en dan verder door België, Frankrijk en Spanje naar Santiago de Compostella. Dat doen we een andere keer, nu keren we om en laten ons in het restaurant de koffie met vlaai goed smaken. Dat moet gecompenseerd worden uiteraard, en daarom lopen we nu de andere kant uit. Omlaag gaat het, dit is het Krijtlandpad voorzien van rood-gele markeringen. We draaien rechtsaf en lopen door een stukje Duitsland terug naar het Drielandenpunt. We stappen in de auto en rijden opnieuw over de Mergellandroute richting Maastricht. Zover gaan we niet, bij de Maas draaien we af richting Meerssen. Daar is het personeel druk bezig om de tafels te dekken voor… de tweede kerstmaaltijd. De tafel bij het raam (vier personen) wordt voor ons gedekt, onze zoon gaat zo meteen huiswaarts. Tegen zevenen gaan we weer aan tafel en beginnen met de amuse, die bestaat uit zuurdesembrood met tamme eendenborst. Ik vergeet gewoon om daar een foto van te maken. Daarna volgt een kopje… erwtensoep. Dat lijkt misschien vreemd, maar het smaakt ons prima. We zijn weer de hele dag op pad geweest, dus gaat er niets boven Hollandse kost.
Dan komt de kwartelham ingepakt in bladerdeeg met zwarte wortel en salade.
Zwarte wortel? Ik heb er nog nooit van gehoord. Ik laat me vertellen dat wortels van origine zwart zijn, maar in de 17^e eeuw zijn gekruist met gele wortels. Zo is de bekende oranje wortel ontstaan. Nu is deze wortel weer teruggekruist tot de originele oerwortel.
Deze oerwortel is veel gezonder en smakelijker dan zijn oranje tegenhanger. Deze keer gaan we niet voor een wijnarrangement – het kan tenslotte niet altijd kaviaar zijn – maar kiezen we voor de rode huiswijn. Het is een Callia Alta 2006 Shiraz-Bonarda uit Argentië. Echt een heerlijke wijn. Er komt een Australische vis door – Baramundi – op een bedje van blet, dat is een soort spinazie, met beurre-blanche saus. Ik heb er helaas geen foto van gemaakt.
Een tussendoortje, een kopje pompoensoep.
Daarna een bolletje citroenijs met een klein glaasje wijn. Dan komt het hoofdgerecht dat bestaat uit hertenbiefstuk, knolselderij en koolrabi met een rode wijnsaus op een bedje van pasta. Als laatste frambozenijs, ananas, kweepeercompote en een appel-kweepeer taartje. Als allerlaatste koffie, thee danwel espresso. Het schaaltje met bonbons moeten we delen, dat is wel een tegenvaller (grapje). Het is alweer bijna bij twaalven. Heerlijk gegeten, dat mag toch wel eens een enkele keer, dacht ik zo. We zijn min of meer uitgeput en gaan naar onze kamer. Tja, wat doen we volgend jaar met de kerst? Deze vraag dringt zich nu in alle hevigheid op.