Zaterdag 28 november 2015
Eenigenburg – Nieuwe Niedorp
Om half zeven sta ik op. Vannacht stond er veel wind, maar mijn tent stond mooi in de luwte van een trekkershut. Ook regende het soms. Sowieso is het niet koud, zo’n 6 graden in de plus. Ik bereid tweemaal een beker thee en havermoutse pap. Iets over achten gaan we van start. Het is droog, wel staat er wat wind.
De zon komt op, gelukkig is het helder. Bij autosloperij Jan Pronk staat een kopie van het vrijheidsbeeld in de tuin. Zo te zien is deze wel een slag kleiner dan de echte. Hier zijn ze bezig om boerenkool te plukken. ’t Is hard werken. Ik weet er alles van, ik heb toentertijd tijdens mijn vakantiebaantje veel andijvie, sla en spinazie geoogst.Iets verder lopen we het dorp Stroet in. De rugzak van Reino (zij was een kwartiertje eerder vertrokken) staat aan de weg.
Wat blijkt, zij (en ook wij) zijn uitgenodigd op de koffie! Nou geweldig! We hebben uitgebreid met Andries en Ella gepraat. We hebben uitgelegd dat mensen, die in Amerika wandelaars uitnodigen, ‘Trail Angels’ worden genoemd. Reino vertelt dat het restaurant iets verderop pas om vier uur vanmiddag opengaat, hoewel de uitbaters aanwezig waren! Dit zijn dus duidelijk geen Trail Angels. Andries en Ella, nog hartelijk bedankt voor de gastvrijheid, de koffie en de speculaas! Na Stroet krijgen we een dikke kilometer asfalt, maar dan krijgen we tot Dirkshorn een stuk graspad voor onze kiezen. ’t Is erg nat, maar het gaat. Sowieso veel weiland hier. En ook veel zwanen. In principe blijft een zwanenpaar bij elkaar, maar (’t zijn net mensen) soms bedriegen ze elkaar en ook komen scheidingen voor. Tijdens echt strenge winters hebben ze het zwaar, ik heb de afgelopen jaren al heel wat overleden zwanen gezien. ’t Is veel beter weer dan gisteren. Is dat poldermolen De Groenvelder uit 1571? Ik ben er niet zeker van, precies bij deze foto heeft mijn Nikon het coördinaat niet ‘genomen’. De molen is maalvaardig en springt regelmatig bij om de polder Valkkoog te bemalen. Tegen halfelf lopen we Dirkshorn in. De koster heeft zijn auto nogal slordig voor de gereformeerde kerk geparkeerd en ook de torenklok mag gelijkgezet worden. Voor de kerk staat het oude raadhuis uit 1870. Rond Dirkshorn zijn nogal veel meertjes. Even verder lopen we de grasdijk langs het Meer van Dirkshorn op. Hondenliefhebbers zijn er ook! Gelukkig hebben ze de honden goed in de hand, ze negeren ons. Maar… de grasdijk is door en door nat en met een zware rugzak is het eigenlijk geen doen. Zo’n handwijzer heeft wel wat en inderdaad moeten we naar Oudkarspel. Eerst dacht ik dat de dijk voorzien was van beton, maar helaas, ze hebben de dijk opgehoogd met pure klei. Hier is het lopen helemaal geen doen, ik blijf met mijn wandelschoenen gewoon vastplakken. Een stuk verder besluiten we om de route voor honden (en hun baas) te volgen.
Deze route is geasfalteerd en prima beloopbaar. Onderweg spoel ik in plassen mijn schoenen zoveel mogelijk schoon.
Het is hier kool, kool en nog eens kool. Waar geoogst is en de buitenbladeren zijn blijven liggen stinkt het echt naar kool. Toch wel handig als je zonder warme maaltijd zit. Met deze ingrediënten valt best wel een smakelijke maaltijd te bereiden. De geasfalteerde route voor honden loopt lekker vlot weg. Tja, misschien missen we iets moois, maar die gras/kleipaden zijn gewoon niet om door te komen. Bovendien kom je tot boven je knieën onder de klei te zitten.
Tegen half twaalf lopen we Oudkarspel in. Is restaurant de Knip open? Dat blijkt het geval. Vandaag is erwtensoep met roggebrood en spek voor €5,75 in de aanbieding. Nou, dat gaat erin als… koek? Nou nee, als u het juiste vervolg raad, dan mag u een keertje gratis en helemaal voor niets meelopen. Dit is een Mini 1000 Mayfair S6 en er is best nog veel vraag naar deze klassiekers. Toegegeven, je moet er een winter (of twee) tegenaan, maar dan is Concourstaat haalbaar. In Oudkarspel staat de ‘Allemanskerk’. Officieel heet de kerk de St. Maartenskerk, maar met hulp van alleman is de kerk na de brand van 1969 uit de as herrezen. Een typisch Nederlands plaatje. Ook na Oudkarspel nemen we de alternatieve route met hond. Het is te nat, het graspad langs het Kanaal Alkmaar (Omval)-Kolhom zal onbegaanbaar zijn. Tja, gewoon overmacht, het is niet anders. Gewoon een mooi pand op de Westkade zuid van het oord Waarland. Inmiddels zijn we het kanaal overgestoken en lopen langs de N242. De grasdijk links van ons laten we voor wat hij is. We lopen onder de N241 door richting het oord Verlaat. Formeel moeten we verder over het graspad aan de noordzijde van de Niedorpervaart, maar opnieuw kiezen we voor de alternatieve route met hond. OK, het is fietspad. Sowieso moeten we de route verlaten, want we maken een doorsteek naar camping ‘Het Witte Hek’. Hier staan de eerste huizen van Nieuwe Niedorp, maar wij moeten nog een paar kilometer. Hier steken wij de N242 over. Er is zeker iets gebeurd. Tegen drieën bereiken we camping ‘Het Witte Hek’. Reino heeft gemaild en gebeld, maar helaas werd er niet gereageerd. Helaas, op ons aanbellen wordt niet opengedaan. Er staat wel een auto, maar er is niemand te zien. Een rood-witte ketting is over de oprijlaan gespannen. ’t Is jammer, maar hier kunnen we niet terecht.
Bij de aanpalende boerderij halen we water. De jonge boer beschikt naast zijn boerderij over een mooi grasveld, maar onze ‘hints’ komen niet over. Aan de overkant van de weg is een boomgaard, maar ja, dat is ook privébezit. En bovendien enorm ‘kleiig’, weet ik uit ervaring.
We trekken een bak koffie (€1,-) uit de automaat in het benzinestation om onze teleurstelling weg te drinken. Tegenover het benzinestation is een klooster, Reino gaat poolshoogte nemen. Na zo’n kwartiertje gaan we eens kijken of ze iets heeft kunnen regelen. Nou geweldig, we mogen achter het klooster op het voetbalveld staan. ’t Is trouwens geen klooster, maar een seminarie (opleidingscentrum) voor priesters. Tjonge, dat heb ik weer.
De foto van de naamplaat is met 1/13 seconde uit de hand behoorlijk bewogen, maar het kan ook goed de emotie zijn geweest. Erik – priester in opleiding – wijst ons waar we de tentjes kunnen neerzetten en nodigt ons om vijf uur uit op de koffie. Helaas, ’s avonds kunnen we niet terecht in het seminarie, ze gaan met zijn allen (zo te horen studeren er 18 priesters hier) naar een eucharistieviering.
Ik zet mijn tent op, het begint te spetteren en te waaien. Ik begin met een bodempje wijn, gevolgd door een kerriesoepje. Hm, zal ik op de uitnodiging van vijf uur ingaan? Ik besluit het toch te doen en tegen vijven melden we ons bij de hoofdingang.
In de hal hangt dit schilderij. We worden hartelijk welkom geheten door … (Ik ben zijn naam vergeten, wie helpt?).
Ook hij volgt hier de opleiding tot priester. Zo te horen zijn allen (18 jongemannen tussen de 19 en de 28 jaar oud) afkomstig uit de hele wereld, zelf komt hij uit Kroatië.
Ze beginnen met twee jaar studie Nederlands, want het is de bedoeling dat zij te zijner tijd in een Nederlandse parochie aan het werk gaan. Daarna zes (!) jaar studie theologie en dan nog twee jaar stage lopen. Tien jaar totaal dus! Tjonge, dat is nog eens een uitdaging. En geen vriendinnetje natuurlijk, dat gaat niet samen met het priesterschap. Ik vind het erg dapper. Sjef vraagt of hij niet in conflict komt met zijn geloof gezien het vak filosofie dat in de opleiding zit. Maar dat blijkt geen conflict op te leveren, deze jongeman (ik schat hem iets in de twintig) is overtuigd van zijn geloof. Ook zijn ouders staan achter zijn keuze, hij mag driemaal per jaar een week of twee op ‘vakantie’ naar Kroatië. Nou, ik vind het indrukwekkend en ben blij dat ik de uitnodiging heb aangenomen. Zo steek je nog eens wat op. Als ik thuis ben zal ik een mooie kerstkaart sturen om nogmaals te bedanken. Tegen zessen lopen we weer naar de tentjes. Reino en Johan konden helaas niet terecht in het Chinese restaurant naast het klooster, ze hadden niet gereserveerd! Tja, wat moet je daar nu mee.
Zoals gebruikelijk bereid ik een Knorr-maaltijd, begeleid met een bekertje Merlot. Na de afwas duik ik om zeven uur in de slaapzak. Het waait behoorlijk!