Woensdag 14 oktober 2015
Fontenay-Tresigny – Saint Méry – Melun
Om acht uur sta ik op. Sowieso prima geslapen hier. Om kwart over acht genieten we het ontbijt dat zeer uitgebreid is, zelfs de cornflakes en yoghurt ontbreken niet. OK, dit is Frankrijk en geen Groot-Brittannië, dus geen gebakken eieren met spek. Thee is er plenty en ik besluit met een espresso.
Om kwart voor negen pakken we in en daarna gaan we op pad richting Melun. Daar blijven we vier nachten. Dat betekent wel dat we uitgebreid gebruik moeten maken van het Openbaar Vervoer, maar ja, de overnachtingsmogelijkheden zijn hier dun gezaaid (of erg duur).
Het is fris buiten en eerst bezoek ik de naastgelegen Intermarché om mijn cola en sinas aan te vullen. Even na half tien gaan we echt van start. Aan de zuidrand van Fontenay-Tresigny staat deze kerk. De besjes staan er gekleurd op, maar het hekwerk mag wel in renovatie. Zomaar een huisje op het platteland. Het ziet er ‘kek’ uit, jammer alleen dat het weer hier niet veel beter is dan in ons kikkerlandje. Voor het mooie weer moet je toch echt een heel stuk zuidelijker zijn, maar daar is het ’s zomers weer zo erg warm. Het is ook nooit goed. Idyllische riviertjes zijn er wel en het weer valt me toch niet tegen. Links en rechts muren, rechts ligt een kasteel, maar mijn GPS-kaart vermeldt de naam niet. Noord van het dorpje Chaumes-en-Brie ligt de begraafplaats. Fransen houden wel van pompeuze grafmonumenten met een bloemetje erbij. Zo’n wingerd tegen je huis heeft wel wat, maar de muren krijg je nooit meer schoon. Bar La Civette (civetkat) is open. Een espresso gaat er wel in en deze is redelijk te drinken. Die dame met dat prachtige veiligheidsvest is ‘oversteekmoeder’. Zo te zien is het nog geen herfstvakantie. De uitzetters van de GR weten de paadjes wel te vinden. Intussen ligt Chaumes-en-Brie achter ons. Het blijft fris, hoewel het nu 10 graden in de plus is. Hier steken we het riviertje de L’Yerres over. Zo te zien is dit een voormalige spoorbrug. Liever teveel dan te weinig markering. Wij volgen gewoon de GR 1. Om half twaalf laten we de GR 1 even in de steek en lopen naar het stationnetje van Verneuil-l’Etang. Inderdaad is er daar een restaurant, maar dat blijkt een pizzeria te zijn. Salade en pannenkoeken zijn er ook, maar nu even niet. Tja, ik heb nu geen trek in een pizza, dus ik besluit op het station gezeten op een bankje een yoghurt te genieten met muesli en honing. Ik heb dit natuurlijk niet voor ‘joker’ meegesjouwd.
In Nederland worden ze zigeuners genoemd, maar tegenwoordig verblijven ze in vaste ‘kampen’. In Frankrijk worden ze ‘Gents de Voyage’ genoemd. Deze mensen reizen nog echt, hoewel er geen kip te zien is. (Vastgebonden) honden zijn er wel en ze blaffen voortvarend. Dit is toch best een leuk pand. Niet al te groot, maar daardoor overzichtelijk. Er moet weer blad geblazen worden, maar daar heb je natuurlijk personeel voor. Tussen de dorpjes is het erg landelijk. Iets meer zon had wel gemogen. Even na halfdrie lopen we Le Truisy binnen. Tja, deze dorpen ogen uitgestorven. Hier heeft mais gestaan, maar zo te zien zijn alleen de maiskolven geoogst. De rest hebben ze laten liggen. Morgen weer een dag, zal de bestuurder van deze tractor gedacht hebben. Dit lijkt me een Chateau (kasteel) toe. Een bordje staat er niet en aanbellen om te vragen hoe het heet gaat wel ver. Dat laat ik maar achterwege. Om vier lopen we het dorpje Champeaux in. Hier willen we de bus nemen naar Melun en wachten daartoe op het pleintje op de bus van 16.29 uur. We hebben er zo’n 20 kilometer opzitten. Hm, dit monument is hier neergezet ter gelegenheid van het bezoek van de Minister van Landbouw op 31 oktober 1909. Kijk, dat zou onze Minister van Landbouw (bestaat die functie eigenlijk nog wel?) niet gauw overkomen. Op dit pleintje is de teloorgang van het Franse platteland in volle omvang te zien. Ik doel dus op de plaatselijke middenstand. De Boucherie (slager), de Charcuterie (vleeswaren) en het ergste… het hotel zijn alle sinds vele jaren gesloten. Onlangs heb ik van J.J. Voskuil (schrijver van ‘Het Bureau’) het boek ‘Terloops’ gelezen. Het boek bevat dagboekaantekeningen van zijn wandelvakanties in Frankrijk. Het boek ‘Terloops’ beslaat de jaren 1957 – 1973. Hij heeft nog twee andere boeken over hetzelfde onderwerp geschreven, maar die bezit ik niet (‘Buiten Schot’, voettochten 1974 – 1982 en ‘Gaandeweg’, voettochten 1983 – 1992). In elk geval beschrijft Voskuil een heel ander Frankrijk dan het huidige. Toentertijd had elk dorp zijn eigen hotelletje (en soms wel meerdere), vaak met een eigen moestuin en een eigen keuken waar de uitbaatster de scepter zwaaide. Daar overnachtte Voskuil (met zijn echtgenote) en gebruikten zij de maaltijden. Veel weidt Voskuil uit over de kwaliteit van het eten, de prijs, de kamer en het bed. En over het weer schrijft hij veel, meestal regent het. Uiteraard over het landschap, dat vindt hij ‘rommelig’ of ‘mieters’. Ach, die hotelletjes zijn inmiddels allemaal dicht.
We wachten nu al dik een uur, de busdienst is zeker ook opgeheven. We besluiten om naar het dorpje Saint Méry te lopen, hier drie kilometer vandaan. Daar zijn we tegen zessen en nu is het wachten op de bus van 18.55 uur.
Dit monument is neergezet ter herinnering aan hen die vielen tijdens WO-1. Nou, 25 man uit zo’n klein dorpje, dat is best wel heel veel. De Fransen (en de Belgen) hebben het dan ook over de ‘grote’ oorlog als ze WO-I bedoelen. Ai, een bus, alleen rijdt hij de verkeerde kant uit. Om 19.10 uur komt onze bus voorrijden. Intussen schemert het en het regent ook iets. Deze bus rijdt naar het station van Mormant. Intussen is het donker en het regent nog steeds. In Mormant pinnen we om half acht een treinkaartje naar Verneuil-l’Etang. Daar blijkt dat we de trein naar Melun net gemist hebben en de volgende komt pas om 20.25 uur. We besluiten de bus te nemen naar Verneuil dat we om half negen bereiken. Om 20.54 uur komt er een bus voorrijden die ons naar Melun brengt. Daar staan we dan om halftien op het station. Nu moeten we nog naar hotel Ibis, maar we hebben geen idee waar dat ligt. Na enig zoeken vinden we de taxistandplaats en stappen in de taxi die ons naar Ibis-Rood brengt. Zo te horen van de chauffeur is er ook een Ibis-Groen. Ibis-Rood bereiken we na zo’n tien minuten en dat grapje kost ons samen €14,30. Het is tegen tienen als we voor de receptie staan. Gelukkig had Menno tijdig gebeld dat we ‘iets’ later zouden arriveren. OK, in dit hotel blijven we vier nachten en dat kost €113,60 p/p, ontbijt (€9,90) niet inbegrepen (http://www.ibis.com/nl/hotel-0620-ibis-melun/index.shtml).
Ik heb het wel een beetje gehad voor vandaag. Gelukkig is er in de Ibis een restaurant gevestigd. Zin in een complete maaltijd heb ik niet (meer), het wordt een maaltijdsalade met geitenkaas en brood en een pichet (0,25) de vin rouge. Nou, prima gewoon, ik kom weer een beetje bij de mensen. Dat alles kost mij €19,10. Na de maaltijd ga ik onder de douche en te bed.