Woensdag 21 oktober 2015
Nemours – Poligny – Souppes-sur-Loing – Dordives – Montargis
Om zeven uur gaat de wekker. Ik heb goed geslapen en voel me uitgerust. Om kwart over zeven genieten we het ontbijt.
We pakken in en om kwart voor negen checken we uit.
Na een kwartiertje bereiken we de GR 13 en draaien naar het zuiden. Vandaag willen we over de GR 13 (de E3 dus) naar Dordives lopen.
Al meteen moeten we stijgen en bovenop hebben ze weer van die immense keien gedrapeerd. Deze (dak)constructie heeft wel iets weg van een hunebed. Het is bewolkt en windstil. Gelukkig is het droog. Sowieso is het niet druk in het bos.
De paddenstoelen zijn zeker allemaal geoogst.
‘Sentier du pain de sucre’, welk idee gaat achter deze naam schuil? Het is jammer dat er geen zonnetje op de herfstkleuren staat, maar je kunt niet alles hebben. Het klopt, we zijn onderweg van Nemours naar Poligny. En dat doen we over de GR 13. Met de markering is niets mis. We naderen Poligny en het bos wordt grasland. Om elf uur lopen we Poligny in. De kerk is degelijk afgesloten, daar komen we niet in. Is het restaurant open? Soms vergeten ze om het schoolbord binnen te zetten, maar de deur van de bestelauto staat open. Nou, ’t is deftig binnen, vermoedelijk is dit restaurant een omweg waard. De espresso en de chocolade/banaantaart smaken prima. Om half twaalf stappen we weer op en lopen over een graspad het dorp uit. Hoe heten die bloempjes ook alweer? Gentiaan? We stijgen en komen uit op een hoogvlakte. ’t Is hier verrekte mistig! Links koolzaad en rechts voederbieten. De bietenrooimachine is defect. Ik zie drie paar benen onder de frees uitsteken. Dit zijn complexe machines en dit is maar een kleintje. Ik heb ze al gezien die maar liefst 12 (twaalf) rijen tegelijk behappen. De mannen van de tractoren moeten wachten tot de bietenrooier gerepareerd is.
John Deere tractoren zie je hier veel, het zijn dan ook prachtige machines.
Die achterste heeft ± 220 PK onder de motorkap en dat is best heel veel. Een stukje verder zijn ze wel aan het rooien. De tractor (een Case) moet even bijtrekken. Verderop is een steengroeve en ze gebruiken daar springstof. Vandaag niet, dus kunnen we rustig verder wandelen. Het dorpje Le Coudray zit eraan te komen. Vermoedelijk hebben we een markering gemist, want dit pad onder de hoogspanning is volledig dichtgegroeid. Volgens mijn GPS zitten we teveel links en inderdaad pakken we beneden rechts de route weer op. Deze poes is dus al bijna drie maanden spoorloos. Dit (pizza)restaurant in het dorp Souppes-sur-Loing is open en we nuttigen hier espresso/café crème. Het is bij enen. Na een half uurtje stappen we op. Op het plein staat een kerk. Op de een of andere manier komt het centrum een beetje troosteloos op mij over.
De kerk staat er goed bij, daar komt het niet van.
Iets verder steken we de Loing en daarna het Canal du Loing over. Ik heb sterk de indruk dat dit spoor niet meer gebruikt wordt. De spoorbrug ligt achter ons. De zon komt iets door, dat maakt alles wat vrolijker. Over het graspad langs het Canal du Loing lopen we verder zuidwaarts. Onze route is ‘Barrée’ na 100 meter. Dat is te zien, maar kunnen voetgangers doorlopen? Of staan we straks voor een groot ravijn of een kolkende rivier? We gokken erop en lopen door. Zonder problemen bereiken we het dorp Mocpoix. Op zo’n bospad kun je goed opschieten. Een naamloos dorpje, maar het loopt al tegen drieën. Het plan was om via het stadje Château-Landon naar Dordives te lopen. Maar dat betekent een omweg van een aantal kilometers. Dat wordt gewoon te laat. We besluiten om zo direct linksaf te slaan naar Dordives en het traject naar Château-Landon vrijdag dicht te lopen. We moeten een stukje langs het Canal du Loing lopen naar de brug. Bij de brug staat deze handwijzer. Van hier is het 6,5 kilometer naar Château-Landon en naar station Dordives 0,7 kilometer. Tegen vieren staan we op station Dordives, echter de trein gaat pas om 17.28 uur! De bus gaat om 17.30 uur, dat hebben ze mooi op elkaar afgestemd. Nou ja, iets verder ligt het dorpje Dordives, in het restaurant nuttig ik een (zeer matige) espresso. Vandaag hebben we er zo ongeveer 24 kilometer opzitten.
Tijdig lopen we terug naar het station en nu blijkt dat we daar geen kaartje kunnen pinnen. Zou dat in de trein kunnen? We wagen het er op, het is maar een kort stukje.
Gelukkig geen controle en zo te zien kun je in de trein geen kaartjes kopen.
Na zo’n tien minuutjes sporen bereiken we Montargis en dan is het nog twintig minuutjes lopen naar ons hotel. Kijk, dat is het. Het heet ‘Coche de Briare’. Mijn GPS kon het hotel niet vinden omdat ik foutief ‘Cloche’ (=klok) had ingevoerd in plaats van ‘Coche’ (=koets). We checken in, Menno heeft vooruit geboekt en betaald, dat is lekker makkelijk.
Dat betekent voor mij €97,50 voor drie nachten oftewel €32,50 per nacht (zonder ontbijt). Overigens, voor een ontbijt vragen ze €8,-, dat bestellen we meteen.
We zetten de rugzakken neer en lopen meteen de stad in. We kunnen hier ook dineren, maar we zagen al op de kaart buiten dat het hier behoorlijk aan de prijs is. OK, het restaurant binnen zag er pico bello uit (de naam ‘La Taverne…’ waardig), maar sowieso blief ik geen ‘Fruits de Mer’ (schelpen, slakken, garnalen en meer van die ongein).
In het centrum staat ‘Hôtel de la Poste’. Toentertijd overnachtte J.J. Voskuil tijdens zijn wandelingen in Frankrijk veelvuldig in een ‘Hôtel de la Poste’. Inmiddels is deze overgenomen door de keten Ibis. Wij vinden Ibis (€89,- per nacht) te duur. Dit is wel een historisch gebouw uit 1926. Toentertijd een ziekenhuis annex hospice. Ik zie appartementen na de poort, alleen de voorgevel zal behouden gebleven zijn. Aan het ziekenhuis is het Weeshuis vastgebouwd. En daarnaast staat een kerk. Zo te lezen is dit de Chapelle Saint Louis. De Messes zijn min of meer afgeplakt. Zou de Chapelle buiten gebruik zijn? Tegen zevenen zien we dit Indiaas restaurant. Daar stappen we naar binnen want de kaart (buiten) ziet er goed uit. Ik bestel Salade Crudités (€4,-) en een flesje Côtes-du-Rhône (€8,-). Nou, beide prima! Als hoofdgerecht bestel ik Poulet Malini (€10,-) met rijst (€3,-). Inderdaad, de rijst gaat hier apart. Ook prima. Lekker pittig, maar net niet ‘te’. Onderweg naar het hotel maak ik nog twee foto’s van het ‘nachtleven’. Trouwens, het restaurant van ons hotel zit aardig vol en dat op woensdagavond.
Overigens, dit is de ruimste hotelkamer tot nu toe. Ook de douche is ruim met een aparte douchecabine. Er zijn zelfs twee handdoeken per persoon, gewoon decadent. Zijn wij de enigen die hier overnachten? Ik zie (en hoor) verder niemand. Tegen negenen ga ik onder de douche en te bed.