Zaterdag 23 februari 2013
Wouwse Plantage – Ossendrecht
Ik had de wekker om kwart over zes gezet, maar pas om 06.25 uur hoor ik hem. Nu moet ik me toch nog enigszins haasten. Ik heb prima geslapen en hoefde er vannacht maar eenmaal uit. Het bewijs is geleverd, het komt door de couscous. Net als gisteren begint het rond zeven uur te schemeren en een kwartiertje later is het licht. Na de havermoutse pap en twee bekers thee gaat de boel weer in de rugzak. Echt koud heb ik het niet en net voor acht uur vertrekken we.
Het is tien over acht en de zon staat al ruim boven de horizon. Door de Wouwsche Plantage lopen we richting de Belgische grens. Een klein stukje België nemen we mee, in de loop van de dag zullen we een heel stuk oplopen met de grens. Het landschap ziet er een stuk aantrekkelijker uit dan de afgelopen twee dagen. Kleinschalig landbouwgebied afgewisseld door bospartijen, zo mag ik het graag zien.
De zon staat erop, dat maakt het meteen een stuk vrolijker. Om half tien bereiken we het centrum van Huijbergen. Helaas, het Pannekoekenhuis annex restaurant is nog gesloten. Het restaurant iets verder is ook dicht. Ai, een Spar! OK, ze hebben wel chocomel (€1,50!), maar geen koffie. Volgens de kassière is alles nog potdicht, inclusief het café van haar opa en oma. Misschien is de manege al open. Nou, hier schiet het niet op! Het oorspronkelijke Wilhelmietenklooster (wat een megalomaan gebouw!) is omgetoverd in een appartementencomplex. Wat nog rest is een Mariabeeld. De tekst luidt: ‘H. Teresia wijs ons de weg’. Het is dus helemaal geen Mariabeeld. Door het bos steken we af naar de manege. Helaas, de manege gaat pas om elf uur open en in wachten hebben we geen trek.
Wat doen die auto’s hier? Waarschijnlijk hebben de eigenaren hier vanmorgen hun paard opgehaald en zijn ze de bossen in. OK, de bossen lopen wij ook in. Het is maar een kilometer of vijftien naar Putte, daar zal allicht iets open zijn. Het is rond het vriespunt, de plassen zijn stijf bevroren en dat blijven ze vandaag. De zon schijnt, op de open plekken hebben we de forse wind meest in de rug, wat wil je nog meer. Een grenspaal natuurlijk. Hele stukken lopen we gelijk op met de Belgische grens. Aan de Nederlandse kant heet het heidegebied de Kriekelareduinen en aan de Belgische kant de Kalmthoutse Heide. Verder is het veel bos. Kijk, wat een geluk. Een kilometer of drie voor Putte is restaurant De Heusche Bollaert op het bungalowpark De Hazeduinen open. Ik bestel koffie (deze is overigens niet te drinken) en een Brusselse wafel. Nou, dat laatste kan ermee door. Verder zitten we hier natuurlijk op stand zo bij de brandende houtkachel. Mij hoor je niet klagen. Volgens mijn planning hebben we vandaag 32 kilometer te gaan, maar volgens Albert klopt dat niet. Het zijn er vijf minder. In narekenen heb ik geen zin, thuis reken ik het driemaal na, dat moet toch voldoende zijn. Nou, we zien wel hoe we uitkomen vandaag.
Even na half twee lopen we Putte in. Over een kilometertje slaan we rechtsaf en lopen daarna verder in voornamelijk noordelijke richting. Dan hebben we het meest zuidelijk gelegen deel van de route achter ons liggen. Deze mensen houden wel van frutsels, iedereen zijn hobby. In het centrum staat dit standbeeld. De ingehakte tekst is volstrekt onleesbaar, dus ik heb geen idee welke dappere strijder dit is. Oh, nu lees ik het in het wandelboekje. Het betreft de Vlaamse kunstschilder Jacob Jordaens die in 1678 in Putte is begraven omdat hij als calvinist niet in Vlaanderen begraven kon worden. Het monument is in 1878, 200 jaar na zijn sterfdag geplaatst.
Ik denk dat er daarna niets meer aan de tekst is gedaan.
Een kerk staat er, en plenty horeca. Beide laten we aan ons voorbijgaan. We lopen Putte uit, voorlopig in meest westelijke richting. Het is bos afgewisseld met kleinschalige landbouw. Op het bordje staat: ‘Rêve de mon père’. Dit is ook wel een leuk optrekje. Tja, we hebben er behoorlijk de pas in en maar weinig (en kort) gepauzeerd. Het is te fris om langer dan 10 – 15 minuten op een bankje te zitten. Al vrij vroeg in de middag passeren we mijn beoogde wildkampeerplek. Zou ik me toch verteld hebben? OK, we lopen nog voorbij Ossendrecht, daar is ook een geschikte wildkampeerplek. Het voordeel is dat we morgen redelijk op tijd thuis zijn.
Om half vijf lopen we Ossendrecht in. Ik ben hier eenmaal op de Legerplaats Ossendrecht op herhalingsoefening geweest, dat had je nog tijdens de ‘Koude Oorlog’. Ik weet dat de kazerne momenteel niet meer in gebruik is en in vervallen staat verkeerd. Volgens mij moeten de gebouwen worden gesloopt, een ‘schone grond’ verklaring worden afgegeven en het terrein teruggegeven worden aan de natuur. Dit conform de vigerende milieuwetten.
Net voor het eigenlijke ‘centrum’ van Ossendrecht staat café restaurant ‘de Boulevard’. Het is kwart voor vijf, we kunnen water halen en nog een biertje genieten. Sowieso ben ik daar wel aan toe! Leffe Bruin heeft de uitbater niet, wel Grimbergen. Dat is mij ook goed en het smaakt me bovenmatig lekker. Om kwart voor zes stappen we op en een kwartiertje later vinden we een prachtig plekje in het bos. We hebben er 38.32 GPS kilometer opzitten met 5.1 gemiddeld over het lopen. Ik denk dat mijn planning van de kilometers wel klopt. In elk geval was het traject van vandaag veel mooier dan de eerste twee dagen. Daar vond ik niet zoveel aan. Na de afwas bel ik zoals elke avond even naar Orchideetje om te vertellen dat ik zondag mooi op tijd thuis hoop te komen. Opnieuw lig ik weer vroeg in mijn slaapzak.