Maandag 16 mei 2016
Berlijn – Amersfoort
We staan om acht uur op en genieten om half negen het ontbijt. We pakken verder in. Nou, we hebben voor ons gevoel alles gezien. Het is bewolkt en zo te zien waait het behoorlijk. Het zal buiten best wel fris zijn. In elk geval hebben wij de afgelopen dagen beter weer gehad dan verwacht.
We checken uit en lopen naar Berlin Hbf. Kijk, eigenlijk is het een prachtig gebouw, maar ik vrees dat ze jaarlijks veel geld moeten spenderen aan de glasbewassing. Binnen staat nog een beer, deze zal de laatste trein gemist hebben. Sowieso is Berlin Hbf een groot station, maar wel overzichtelijk. Dat kun je van Paris Lyon bijvoorbeeld niet zeggen. Orchideetje koopt nog een Duits voorleesboek. Dat zal de ‘plus’ kinderen leren! Trouwens, dat Hbf is een compleet winkelcentrum. Ok, we lopen naar Gleis 13, onze trein staat al op het informatiebord. Tjonge, wij zijn niet de enigen, het Gleis loopt vol! De trein is stipt op tijd en al snel vinden we onze gereserveerde plaatsen. Ai, het is altijd wel amusant om te zien hoe mensen die al zitten, beleefd wordt verzocht om ‘op te hoepelen’ omdat ze op gereserveerde plaatsen zitten.
Links van ons zit een jong meisje en als we gaan rijden zwaait ze uitgebreid naar haar vader (?) en broertje (?) die achterblijven. Een Duitse man neemt even later naast haar plaats.
Al snel komt de conductrice (ze zijn in Duitse treinen erg ‘gründlich’) en er schijnt een probleem te zijn met het meisje. Het gaat uiteraard in het Duits en ik kan het niet volgen. De conductrice verlaat het compartiment en een minuut of tien later komt ze weer terug. Er volgt weer een hele conversatie met het meisje dat even later haar rugzak en jas pakt en met de conductrice meeloopt. Nu ben ik niet nieuwsgierig, maar ik wil het wel weten anders kan ik de afloop niet in dit reisverslag verwerken. Ik vraag dus de Duitser wat er aan de hand is. Hij heeft het allemaal gevolgd en hij vertelt dat het meisje maar 11 jaar oud is. Om alleen te mogen reizen in een trein als deze moet je minstens 14 jaar oud zijn.
Het meisje woont in Amsterdam (dit is een rechtstreekse trein naar Amsterdam), is Nederlandse en is op bezoek geweest bij familie. Tjonge, dat is ook wat! Overigens, dat meisje spreekt dus prima Duits en ze kwam bij mij zeer volwassen over. Ok, ze is dus met de conductrice mee naar een ‘veilige’ plaats. Nu zijn wij aan de beurt voor de kaartcontrole en ze zijn in orde.
Wat tegen zit, we lopen vertraging op omdat de deur van het fietscompartiment nog niet gerepareerd is. De mensen moeten dus met hun fietsen door het personencompartiment. Dat kost tijd.
Nog wat verder gaan we langzaam rijden. Er wordt omgeroepen dat er mensen langs het spoor lopen. Ook dat nog.
In Bad Bentheim komt er een andere locomotief voor. Nou, dat gaat deze keer razendsnel en bijna alle verloren tijd is goedgemaakt. In Nederland gaat het gas er vol op en ruim op tijd halen we onze overstap.
We bellen mobiel naar Peacocks, het is tenslotte tweede Pinksterdag.
Even na zevenen betreden we Peacocks. Het zit helemaal vol en er zitten zelfs mensen aan de bar te wachten. Mooi, onze gereserveerde tafel is beschikbaar.
Ik bestel een rode wijn en een voorgerecht. Dat vergeet ik gewoon te fotograferen. Zo’n trek had ik.
De amuse staat wel op de foto, zoonlief is ons komen versterken, vandaar drie ‘hapjes’. Ondanks dat het zo druk is, komt mijn Schnitzel vlot door. Maar ja, we zijn zo’n beetje vaste gasten hier, dat scheelt. In elk geval zit Berlijn er nu helemaal op. We hebben geen spijt van ons bezoek aan Berlijn. Het is een bijzondere stad.