Zaterdag 15 oktober 2005
Montserrat
We ontbijten om kwart over acht. Voor Spaanse begrippen is het een prima, uitgebreid ontbijt. We zijn er tevreden over. Om kwart over negen verlaten we het hotel en nemen de metro naar Plaça d’Espanya.Dit is één van de grootste metrostations van Barcelona en we lopen maar richting uitgang, ervoor zorgend dat we niet door een uitgangspoortje op straat terecht komen.
Plotseling zie ik een informatiebord ‘Montserrat’. Daaronder zit een meneer achter een geïmproviseerde balie. Wij vragen om kaartjes voor Montserrat. We kunnen kiezen uit kaartjes van €18,- en €30,-. Het verschil is dat het duurdere kaartje recht geeft op een exclusieve maaltijd in Montserrat en toegang tot het museum. We kiezen voor het goedkope kaartje, omdat we vrezen dat de exclusieve maaltijd vrij veel tijd zal gaan kosten. De man geeft ons een folder en een kladpapiertje waarop hij ‘2x Montserrat’ heeft geschreven. We trekken de portemonnee, echter hij verwijst ons naar een automaat een tiental meters verderop. Het is een zeer geavanceerd ding waar ik een beetje van schrik. Gelukkig staat er een mannetje naast, die ons kladpapiertje aanneemt. Daarna bedient hij de monitor en wijst ons hoe we papiergeld moeten invoeren. Vlot rollen er twee geavanceerde treinkaartjes uit. Deze kaartjes zijn zowel geldig voor de treinrit naar Monistrol de Montserrat, de tandradbaan naar Montserrat en de kabeltrein naar Sant Joan. Bovendien is het kaartje nog bruikbaar voor drie metroritten. We zijn aan de vroege kant, dus wachten we op ons gemak tot de trein van 10.36 uur komt voorrijden.
Eigenlijk is het een forenzentrein (de FGC-R5 richting Manresa), dus we stoppen op een hele rits stationnetjes. Om 11.38 uur komen we aan in Monistrol de Montserrat en we stappen over op de gereedstaande tandradtrein naar Montserrat. Steil omhoog gaat het. Jammer dat het een beetje bewolkt is.Tegen twaalven zijn we in Montserrat en het blijkt al direct dat we niet de enigen zijn.
Veel reisgezelschappen zijn er per bus en veel mensen met eigen auto. Wat een groot complex is dit met veel bijgebouwen.Maar het gaat natuurlijk om de basiliek met daarin de ‘Zwarte Madonna’. Dit is een beeld uit de 12^e eeuw. We sluiten ons aan bij een lange rij. Het blijkt dat dit de rij is die ons uiteindelijk helemaal vooraan, bovenin de basiliek laat uitkomen. Hier staat het beeld van de ‘Zwarte Madonna’.De basiliek is prachtig verlicht en laat het goud, het marmer en alle kunstschatten goed uitkomen. De basiliek zit vol bezoekers, wat blijkt; er is een trouwplechtigheid aan de gang. Wanneer we later buiten komen, staat het volgende paartje al klaar. Het is, zeker voor Catalanen, natuurlijk iets geweldigs om te trouwen in dit klooster, religieus symbool bij uitstek. Rond twee uur nemen we het kabeltreintje naar Sant Joan. Het is een ritje van maar zeven minuten, maar het gaat zowat recht omhoog. Jammer, jammer dat we de mist induiken, boven valt er niets te zien. We zullen een keer terug moeten komen. Weer beneden besluiten we eerst maar eens te lunchen. Dat gaat prima in het goed gesorteerde zelfbedieningsrestaurant. We lopen nog een rondje, zodat we zeker weten dat we echt alles gezien hebben. We pakken de tandradbaan van 17.06 uur en zijn om 18.30 uur weer op de Plaça d’Espanya. We willen de metro nemen naar Plaça de Catalunya. Het is spitsuur, het perron staat hartstikke vol. Op het moment dat de metrodeuren open gaan, is het dringen geblazen. Na een aantal Spanjaarden stapt mijn geliefde in, maar doorlopen kan niet. Vreemd eigenlijk dat wanneer iemand ‘binnen’ is dan gewoon blijft staan, waardoor ‘nakomers’ bijna niet kunnen instappen. Op het moment dat ik instap gaat het signaal dat de deuren gaan sluiten. Toch stapt er nog iemand achter mij aan door de nog openstaande deur. Deze jonge man laat iets vallen, ik hoor wat rinkelen op de grond. Hij bukt zich en tast met zijn handen de grond af naast en achter mij.
Ik buk mij om te helpen zoeken. Op het moment dat de deur dicht gaat stapt er nog een man de metro in. Wat gebeurt er nu weer, deze man zit klem tussen de deuren.
Hij staat wijdbeens, wel een beetje vreemd gezicht, en blijft met een uitdrukkingsloos gezicht tussen de deuren staan. Wie moet ik nu helpen, de man op de grond die nog steeds op zoek is of de man tussen de deuren? Plotseling duikt de man op de grond tussen de benen door van de man tussen de deuren, deze laatste maakt zich breed, waardoor er ruimte ontstaat en in een flits springt hij achteruit op het perron. De deuren gaan dicht en de metro gaat rijden. Hoe lang heeft dit alles geduurd? Ik schat twee, drie seconden. Ik begin me te realiseren dat ik mogelijk het slachtoffer ben geworden van een beroving. Snel kijk ik naar mijn medepassagiers. Zij kijken mij allemaal enigszins ontzet aan. Snel controleer ik of ik mijn portemonnee nog heb. Dat is gelukkig het geval.
Het is volgens mij ook bijna onmogelijk om die te rollen. Verder zitten er alleen maar folders, een reisgids, een kaart en een zakdoek in mijn zakken. Met mijn rugzak stond ik tegen een zijwand, daar konden ze sowieso niet bij. Ik controleer alles nogmaals.
Het is niet te geloven, ik mis niets. Was het wel een poging tot beroving? Het ging zo verschrikkelijk snel en professioneel, het moet haast wel. Hier doe je eigenlijk niets tegen. Wat is dit voor een stad? We stappen uit op Plaça de Catalunya en lopen La Rambla op. Op zoek naar een redelijk restaurantje komen we in de Carrer de Ferran terecht bij ‘Don Fernando’. Eenvoudig, prima en betaalbaar.